Morgunblaðið - 29.04.2000, Side 47

MOKGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 29. APRÍL 2000 47
morgun og þar sátum við í sófanum
með páskaeggin okkar og horfðum á
afa. Það var svo margt sem við
brölluðum saman. Manstu fræga
bankaleikinn okkar, búðarleikinn í
bílskúrnum heima, já og leynistað-
inn sem búið okkar var á?
Þú hefur ætíð verið dugleg og
ákveðin. Þú fórst þínar eigin leiðir
og kunnir virkilega að lifa lífinu.
Eg man hvað þú varst hamingju-
söm þegar þú og Alexander byrjuð-
uð að vera saman. Þið voruð svo
ástfangin að það var yndislegt að
fylgjast með ykkur. Eg var svo
ánægð fyrir þína hönd. Hvað þið
voruð líka dugleg þegar þið fluttuð
inn í íbúðina. Að koma öllu í stand
og svo máluðuð þið allt hátt og lágt.
Þegar ég kom til þín á fimmtudegin-
um varstu að Ijúka við að mála for-
stofuna. Það er seinasta skiptið sem
ég hitti þig, áður en þú skildir við.
Þú varst alltaf stuðboltinn í hópn-
um. Orðin sem komu stundum upp
úr þér voru óborganleg. Þín verður
sárt saknað og þú munt skilja eftir
sig stórt skarð í vinahópnum. Það
verður ekki bætt fyrr en við hitt-
umst allar aftur á ný. Þú fórst bros-
andi í gegnum lífið og þótt það væri
eitthvað að var alltaf stutt í hlátur-
inn. Þú varst lítill fallegur engill
sem var alltaf brosandi og kátur. Þú
bræddir hjörtu allra sem fengu að
kynnast þér.
Mér þótti svo vænt um þig elsku
Áslaug mín. Þú varst alltaf til staðar
og alltaf tilbúin að hjálpa ef eitthvað
var að.
Þótt það sé erfitt að sætta sig við
orðinn hlut, mun ég ætíð geyma
þessar góðu minningar í hjarta
mínu. Hvem dag sem ég lifi mun ég
lifa fyrir þig. Eins og þú orðaðir allt-
af, við erum sem eitt og við stöndum
saman hvað sem bjátar á.
Ég elska þig að eilífu.
Elsku Alexander, Ella, Óli og fjöl-
skylda, megi góður Guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg og okkur
öll.
Þín vinkona,
Flóra Hlín.
Elsku Áslaug. Margs er að
minnast og hvað er það þá sem
helst skal í minningu geyma. Ég
kynntist þér fyrir 12 árum og vin-
skapurinn styrktist með hverju ári
og þú varst mín besta vinkona.
Fyrir fjórum árum vorum við svo
heppnar að vera valdar sem full-
trúar æskulýðsins úr okkar kirkj-
um, ég úr Kálfatjörn og þú úr
Njarðvíkurkirkju. Við fórum í
Skálholt í viku ásamt fleiri ung-
lingum úr Kjalarnesprófastdæmi
og unglingum frá Færeyjum. Það
sem við gerðum þar er geymt á
góðum stað. Manstu þegar okkur
langaði í heita pottinn í sumarbú-
staðnum við hliðina á okkar stað og
við stálu'mst í hann um miðja nótt
og svo komu fleiri krakkar með
okkur. Daginn eftir kallaði séra
Bjarni á okkur og þú hlóst svo mik-
ið að hann gat ekki skammað okkur
og spurði hvort hefði verið gaman
hjá okkur í nótt. Það var svo stutt í
hláturinn hjá þér elskan mín. Síðan
fórum við til Éæreyja ári seinna og
það var rosalega gaman þar. Þú
hélst með þeim sem varnarlausir
voru. Manstu þegar við vorum þar
sem Tóki býr og það komu grind-
hvalir? Það var meiriháttar að sjá
alla þessa hvali, og allir sem
bjuggu þarna hættu að vinna og
reyndu að veiða hvalina og ég og þú
erum með svo lítið hjarta að við
vorkenndum hvölunum svo mikið
að við fengum tár í augun.
Við áttum framundan mörg ævin-
týrin og ánægjustundirnar saman,
leikur og gleði, skóli og starf. Þú
naust þín vel í starfinu á hjúkrunar-
heimilinu Garðvangi. Þar fékk fólk-
ið að kynnast þér frá öllum hliðum,
bæði sjúklingar og þeir sem unnu
með þér. Þú varst líka góður vinnu-
félagi.
Svo kynntist þú Alexander. Þér
fannst hann mestur, bestur og allt
það sem þér fannst að þinn maður
yrði að hafa. Þú varst ástfangin, það
var yndislegt að sjá hvað þér leið vel
og gaman að taka þátt í gleði þinni.
Allt varð að vera svo sérstakt, meira
að segja uppþvottaburstinn.
Áslaug mín, ég á þér svo margt að
þakka og góðar minningar hrannast
upp. Ég er rík að hafa átt þig að vin-
konu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
nún veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
méryfirláttuvaka,
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson).
Guð blessi minningu þína og gefi
styrk til Ellu, Óla, Alexander, Ástu,
Valgeirs, Elínar og fjölskyldna
þeirra.
Þín vinkona, alltaf,
Kristín Svava.
Elsku Áslaug mín, ég trúi því
varla að þú sért farin. Á stundu sem
þessari reika minningarnar um hug-
ann, minningar um elskulega
frænku sem var alltaf brosandi og
svo hress. Ég skil ekki af hverju lífið
þarf að vera svona ósanngjarnt. Þú
varst búin að finna réttu brautina í
lífinu, varst nýfarin að búa með
kærastanum þínum, honum Alex-
ander og naust þín með gamla fólk-
inu á Garðvangi í vinnunni.
Þú áttir stóran vinahóp sem á
mjög erfitt núna og vil ég biðja Guð
að styrkja þau á þessum tímum. En
minningin um þig mun lifa í hjörtum
okkar allra að eilífu.
Elsku Alexander, Ella, Óli, Ásta,
Valgeir, Elín María og fjölskyldur
megi Guð vera með ykkur og veita
ykkur allan þann styrk sem þið
þurfið á að halda á þessum erfiðum
tímum.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkertbresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns míns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerthjámér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur)
Þín frænka
Sigurbjörg.
Fyrir aðeins þremur mánuðum
þurfti ég að kveðja góðan og yndis-
legan vin, hann Ölla. Aldrei hefði ég
getað trúað því að ég þyrfti að
kveðja annan vin svona fljótt. Hún
Áslaug var mér svo kær, æskuvin-
kona mín er farin frá mér. Hvers
vegna hún þurfti að fara frá okkur,
því getur enginn svarað.
Falleg, yndisleg, góð, ákveðin,
hreinskilin, opin; það eru svo mörg
orð sem lýsa henni Áslaugu minni.
Hress og kát var hún alltaf, til í
hvað sem var!! Henni var alveg
sama hvað öllum öðrum fannst, hún
gerði það sem hún vildi og ekki var
hún að fela skoðanir sínar á hlutun-
um, nei, hún lét allt flakka. Ég dáði
hana og virti fyrir hreinskilnina,
hún var fullkomin eins og hún var.
Áslaug var mér svo góð, hún var
alltaf til staðar ef ég þurfti á henni
að halda, það var alveg sama hve-
nær það var eða hvað það var, hún
var komin hlaupandi til mín innan
fárra sekúndna.
Ég man þegar við vorum yngri
hvað okkur fannst gaman að heyra
Valgeir bróður þinn segja okkur alls
konar sögur af hinum og þessum,
hann lék þetta svo vel. Við hlógum í
marga mánuði á eftir og voru þessar
sögur rifjaðar upp aftur og aftur.
Ég gleymi því ekki þegar þú og
Alexander komuð á körfuboltaleik í
Njarðvík og sátuð við hliðina á mér.
í hálfleik spurðirðu mig hvernig
mér litist svo á gæjann. Ég sagði að
hann væri bara allt í lagi, myndar-
legur strákur, en ekki varstu nú al-
veg ánægð með það svo ég leiðrétti
mig og sagði; „Hann er rosalega fal-
legur, ég vildi að þetta væri kærast-
inn minn.“ Svo hlógum við eins og
vitleysingar.
Já, það eru svo margar yndisleg-
ar minningar sem ég á um hana Ás-
laugu mína, að ég gæti skrifað heila
bók og það getur enginn tekið minn-
ingarnar frá mér, þær mun ég
geyma í hjarta mínu að eilífu. En ég
sakna sárt vinkonu minnar og hefði
ég viljað að samverustundir okkar
hefðu verið fleiri. Ég veit þó að hún
elsku Áslaug er komin á betri stað,
hún er komin í paradís og hann
elsku Ölli er hjá henni.
Minning um góða og yndislega
manneskju sem mörgum var svo
kær mun lifa í huga okkar og hjarta.
Elsku Alexander, Óli, Ella, Ásta,
Valgeir, Elín og aðrir aðstandend-
ur. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Megi Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á - jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson.)
Þín vinkona að eilífu,
Berglind Krisljánsdóttir.
í dag er ég að kveðja mjög kæra
vinkonu.
Þegar hringt var í mig þennan ör-
lagaríka dag og mér tjáð að Áslaug
vinkona mín værir látin vildi ég ekki
trúa mínum eigin eyrum. Því þú
varst mér svo kær og góð vinkona,
alltaf til staðar hvað sem á reyndi.
Ég minnist allra prakkarastrik-
anna sem við framkvæmdum saman
og þau sumur sem við unnum hlið
við hlið bæði á Sólbrekku og í Bið-
skýlinu verða alltaf ofarlega í mínu
huga.
Elsku Áslaug mín ég mun alltaf
sakna þín.
Ég kveð þig hér með síðasta er-
indinu úr laginu Söknuði eftir Vil-
hjálm Vilhjálmsson.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn,
mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifumar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er það næðir hér
og nístir mig.
Þín vinkona
Bergþóra Halla.
Elsku Áslaug okkar. Laugardag-
inn 15. apríl barst okkur sú sorgar-
frétt að þú hefðir verið tekin frá
okkur. Erfitt er að skilja hvers
vegna það gerðist. Þú sem varst að
hefja nýjan kafla í lífi þínu, búin að
kynnast ástinni þinni, honum Alex-
ander og þið nýbyrjuð að hefja líf
ykkar saman.
Undanfarna daga höfum við verið
að rifja upp margar góðar minning-
ar um þig og skoða myndir. Þú varst
mjög lífleg og uppátækjasöm lítil
stúlka. Þær voru ófáar ferðirnar
sem farið var með þig á slysavarðs-
stofuna til að búa um sár þín. Alltaf
varstu brosandi, kát og hress og það
sýna myndirnar sem við höfum ver-
ið að skoða undanfarna daga. Þegar
við hittum þig tókstu alltaf svo vel á
móti okkur með hlýju faðmlagi og
stóra brosinu þínu. Þessi hjarta-
hlýja nýttist þér svo vel í starfi á
hjúkrunarheimilinu Garðvangi og
sagðir þú okkur að þar værir þú
loksins komin á rétta starfsbraut.
Vinahópur þinn var stór og áttir
þú mjög góðar vinkonur sem styrkt
hafa fjölskyldu þína mikið undan-
farna daga. Þær hafa misst mikið.
Elsku Áslaug, þú munt alltaf eiga
stað í hjarta okkar um ókomna
framtíð. Við kveðjum þig með sökn-
uði.
Elsku Alexander, nú eru erfiðir
tímar framundan og munum við
styrkja þig hvenær sem er. Þú mátt
alltaf leita til okkar.
Elsku Óli, Ella og fjölskylda, þið
eigið um sárt að binda og vonum við
að Guð verði með ykkur. Hugur
okkar er hjá ykkur.
Þínar frænkur,
Guðrún, Herborg og
fjölskylda.
Æsku blómann yndislega,
Áslaugu - ei lengur finn.
Taktu hana, Guð minn góður
í gæzkuríka faðminn þinn.
Virstu sorgar sárin græða,
sendu þína huggun nú.
Upp til ljóss og himinhæða
horfumviðívonogtrú.
Eftir þessar þungu stundir
þjáningaogsorgahér
verða aðrir endurfundir
eilífri í dýrð hjá þér.
Fyrir mikla miskunn þína
og mátt þinn yfir dauða dal,
þar mun Áslaug áfram skína
eins og stjama' í himna sal.
(Jón Hjörleifur Jónsson.)
Það hefur verið erfitt síðastliðnar
vikur að sætta sig við að Áslaug
frænka okkar sé látin. Þegar við
minnumst Áslaugar kemur óneitan-
lega upp í hugann mynd af jóla-
sveininum sem hún lék svo eftir-
minnilega á jólaböllum fjölskyld-
unnar. Þar skein í gegn lífsgleði
hennar og félagslyndi sem ávallt
einkenndi hana.
Engin orð geta tjáð söknuð okkar
og samúð til þeirra sem eftir lifa.
Elsku Alexander, Ella, Óli og fjöl-
skylda, við vottum ykkur dýpstu
samúð og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur áfram og blessa.
„Og ég heyrði raust mikla frá há-
sætinu, er sagði: Sjá, tjaldbúð Guðs
er meðal mannanna og hann mun
búa hjá þeim og þeir munu vera fólk
hans og Guð sjálfur mun vera hjá
þeim, Guð þeirra. Og hann mun
þerra hvert tár af augum þeirra. Og
dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein né kvöl er
framar til. Hið fyrra er farið.“ (Opb.
21:3-4.)
Helga, Anna M., Þorbjörg,
Marinó, Guðjóna, Sigríður
og makar.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar Áslaugar Óladóttur.
Það er erfitt að sætta sig við að
svo ung og elskuleg kærleiksrík
stúlka eins og þú skulir vera kölluð
burt.
Margs er að minnast, það voru
ófáar ferðirnar sem þú, Flóra og
Kristín lögðuð á ykkur út á Stafnes,
jafnvel í snjókomu og skafrenningi
til að spjalla eða spila.
Alltaf breiddir þú út faðminn þeg-
ar þú komst, eins þegar þú kvaddir,
þú komst alltaf með birtu og gleði
inn á heimili mitt, þú varst alltaf svo
glaðleg og hress og hreinskilin. Það
var unun að horfa á þig og hlusta
þegar þú varst að leika í lát-
brajgðsspilinu.
Eg minnist þess hvað þú varst
glöð og hamingjusöm þegar þú
komst með Alexander í heimsókn,
eða þegar þú sagðir mér að þú værir
búin að fá ibúð og þið væruð að fara
að búa. Ég þakka guði fyrir að hafa
fengið að kynnast þér, ég er ríkari í
hjarta mínu.
En ég trúi því að Jesús Kristur
hafi kallað þig til sín til enn göfugri
verka. Ég ætla að varðveita minn-
ingamar i hjarta mínu.
Ég votta aðstandendum dýpstu
samúð og bið guð að styrkja Álex-
ander, foreldra, systkini, ömmur og
afa og vinkonur þínar.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga því er ver
ef værir þú hjá mér vildi ég glaður
verðabetrienéger.
Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt
ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt.
(Vilhjálmur Vilþjálmsson)
Ambjörn Eirfksson.
Elsku hjartans Áslaug mín.
Nú ertu komin á mun betri stað.
Og ég sem var rétt að byrja að
kynnast þér. En ég veit það að við
fáum annað og betra tækifæri til að
kynnast betur, þegar ég kem til þín
í nýja heiminn. Þá munum við
skemmta okkur konunglega. Þú
sem varst alltaf brosandi ert nú far-
in frá okkur. Þú áttir ekki skilið að
hverfa svona frá okkur. Ég mun
aldrei gleyma þér.
Það sem einkenndi þig Áslaug mín
var brosið þitt fallega, gott hjartalag
og velvild. Þú vildir öllum vel.
Ég mun ávallt sakna þín Áslaug
mín. Megi verndarenglar vera með
þér og þínum. Ég lofa þér því að ég
mun passa hana Flóru fyrir þig, því
ég veit það að þér þótti mjög vænt
um hana. ^
Hærra, minn Guð, til þín
hærra til þín,
enda þótt öll sé kross,
upphefðin mín.
Hljóma skal harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín
hærra til þín.
Hafðu það gott hinum megin Ás-
laug mín.
Elín Arnbjörnsdóttir.
Við kynntumst Álaugu fyrir fimm
árum, í gegnum Kristínu systur.i
Vinahópur Áslaugar var stór og
hafa þær alltaf staðið þétt saman í
gegnum súrt og sætt. Þær Kristín
og Áslaug voru stundum alveg óað-
skiljanlegar og ef Kristín var ekki
heima hjá sér þá vissi maður að hún
var hjá Áslaugu. Mamma spurði
hana líka einu sinni hvort mamma
hennar færi ekki bráðum að láta
Kristínu borga leigu. Áslaug og vin-
konur hennar komu oft í heimsókn
til okkar. Þær voru alltaf velkomn-
ar, þar sem þá færðist alltaf mikið
líf í íbúðina okkai1.
Kynni okkar af Áslaugu breyttust
töluvert síðastliðið sumar þegar hún
kynntist Alexander, sem síðar varð
sambýlismaður hennar. Alexander
sem starfaði hjá Byko í Lettlandi,
var í starfsþjálfun hjá Byko í Njarð-
vík þegar þau kynntust, og þær sex
vikur sem Alexander átti að vera á
Islandi enduðu í sex mánuðum.
Skömmu fyrir jól hélt Alexander
aftur til Lettlands. Við töluðum við
Alexander sex dögum eftir að hann
yfirgaf ísland, þá sagðist hann vera
kominn með heimþrá og vildi kom-
ast heim til íslands sem fyrst. í
byrjun febrúar kom Alexander aft-
ur og hófu hann og Áslaug leit að
íbúð þar sem þau gætu farið að búa.
Þau fundu fljótlega litla og vinalega
íbúð sem þau höfðu verið að stand-
setja. Mikil nákvæmni fór í það að
velja allt í heimilið, hvort sem það
var nýr litur á forstofuna, kaffi-
kanna eða klósettbursti, allt varð að
vera í stíl. Þau höfðu einungis búið
þar saman í átta daga þegar hinir
hörmulegu atburðir gengu yfir, at-
burðir sem enginn okkar skilur að
gátu gerst.
Við gleymum seint þegar Áslaug
og Alexander fóru að vera saman
eða þegar við fórum á árshátíð hjá
Byko, þau voru svo ástfangin og
hamingjusöm. Áslaug var nokkuð
dugleg við að festa sig í snjónum í
vetur við hinar furðulegustu að-
stæður en ávallt hafði hún duglega
aðstoðarmenn sem tilbúnir voru að
rétta henni hjálparhönd, hvort sem
það var Alexander á inniskónum,
Alexander á spariskónum eða rúta
full af karlmönnum.
Þegar séra Baldur bað okkur að
minnast Áslaugar sem hressrae og
kátrar stúlku gerðum við okkur
grein fyrir því að öðruvísi munum
við ekki eftir Áslaugu. Hún var allt-
af glöð og tilbúin að gera gott úr
öllu. Við minnumst allra góðu
stundanna sem við áttum með Ás-
laugu með miklum hlýhug og þakk-
læti.
Elsku Óli, Ella, Alexander, Ásta,
Valgeir og Elín, við biðjum guð að
styrkja ykkur og fjölskyldur ykkar í *
sorginni.
Margrét, Mummi og
Natan Freyr.
Hví er þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans i höndum,
hólpin sál með Ijóssins öndum.
(B. Halldórsson.)
Fyrir 10 árum tók ég á mótr
óvenju fjölmennum hópi nemenda
sem ég kenndi og hafði umsjón með
í þrjú skólaár hér í Njarðvíkurskóla.
Einn þessara nemenda var Áslaug
Óladóttir sem kvödd er hinstu
kveðju í dag. Við fregn af dauða
feennar fylhíst feugur minn reiði yfir