Morgunblaðið - 18.08.2000, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 18. ÁGÚST 2000 47.
MINNINGAR

við hliðina á afa og ömmu sem gerði
það að verkum að ég var mikill
heimagangur á Grund. Ég fór ansi
margar ferðir með afa í húsin að
gefa fénu og oftar en en einu sinni
fékk ég vísu með mér heim. Afi
hafði mjög gaman af ljóðum og átti
auðvelt með að læra þau. Hann
hafði mest dálæti á Davíð Stefáns-
syni og gat þulið flestöll ljóðin hans
eins og ekkert væri. Einnig orti
hann sjálfur ljóð og vísur við hin
ýmsu tækifæri. Afa þótti mjög gam-
an að kenna mér ljóð og það er ör-
ugglega mikið honum að þakka
hvað ég kann af þeim.
Ég man sérstaklega vel eftir öll-
um jólunum, en við fórum alltaf á
aðfangadagskvöld í kaffi heim að
Grund. Þá fengum við fullt af gjöf-
um og svo var alltaf ein spes gjöf
frá afa.
Afi hafði gaman af því að vera
finn og var að mínu mati ósköp sæt-
ur karl. Skýrasta myndin af honum
er þó þar sem hann situr við eldhús-
borðið heima á Grund með kaffi-
bollann í annarri hendi og jólakök-
una í hinni og hlustar á karlakórinn
sinn. En því má ekki gleyma að afi
bjó ekki einn á Grund, því hann var
vel giftur. Amma hefur alltaf verið
okkur öllum ákaflega góð og átti
hún stóran þátt í því hve gest-
kvæmt var alla tíð á Grund.
Afi hafði mjög gaman af hestum
og átti marga góða hesta. Hann fór
oft í göngur um ævina og hefur
hann sagt mér margar sögur frá
þeim ferðum. Áhugi hans á hestum
sést kannski vel á því að hann gaf
okkur barnabörnunum öllum hnakk
í fermingargjöf.
Mig langar að síðustu að láta
fylgja með vísu sem afi orti.
Slíkar myndir man og geymi
mörgu samt ég öðru gleymi
sem þó ætti allra síst.
Horfi ég í himin bláan
hygg ég þá að muni sjá hann:
Bleikan, Rauðan, Brúnan, Gráan
Blakk, er ég til ferðar snýst.
Guð biessi minningu þína.
Guðrún Valdís Sigurðardóttir.
Þórður, föðurbróðir minn, og ég
vorum nágrannar næstum alla mína
ævi. Það eru því margar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
kveð hann. Hann var framúrskar-
andi vandvirkur og um það munu
margar hans framkvæmdir bera
vitni um ókomin ár. Hann vitnaði
oft í málsháttinn: Til þess skal
vanda sem vel á að standa - og þessi
málsháttur vitnar líka um ást hans
á kveðskap. Við unnum oft saman
að viðhaldi heimarafstöðvar sem við
áttum í sameiningu og þá komu oft
upp vísur hjá honum sem tengdust
því sem við vorum að gera eða ræða
um. Hann hafði líka gaman af hest-
um og ein skærasta minningin um
Þórð er þar sem hann fer á Rauð
sínum niður heimreiðina á Grund
með faxið í fanginu. Hesturinn var
sérlega glæsilegur þar sem hann
tölti tignarlega.
Þórður bjó myndarlegu búi á
Grund þar sem snyrtimennskan var
í fyrirrúmi. Hann var hagur á tré og
járn og smíðaði m.a. skeifur undir
hesta sína. Hann var aðeins 8 ára
gamall þegar hann missti föður sinn
svo hann þurfti snemma að læra að
bjarga sér. Ungur fór hann til náms
að Laugarvatni og þá kunni hann
ýmis handverk sem ekki voru á færi
skólafélaga hans. í skólanum tók
hann þátt í kórsöng og hafði hann
alla tíð síðan mikið yndi af söng og
var um langt árabil félagi í Karla-
kór Bólstaðarhlíðarhrepps.
Þórður var félagsmálamaður og
tók á sínum tíma þátt í uppbygg-
ingu vegar um dalinn og var um
langt árabil formaður skólanefndar
sveitarinnar. Þessi mál voru honum
alltaf hugleikin og hann miðlaði
mér ýmsum fróðleik varðandi þessi
mál. Ég er um margt ríkari af fróð-
leik og reynslu eftir kynni mín af
honum.
Ég kveð Þórð frænda minn með
virðingu og þakklæti og við Sigrún
sendum Guðrúnu, konu hans, og
fjölskyldunni allri samúðarkveðju.
Þorsteinn Guðmundsson,
Syðri-Grund.
Þegar ég rifja upp minningabrot
frá því ég var fárra ára finnst mér
sem Grund hafi verið miðdepill
Svínadals og þá næstum því heims-
ins alls.
í augum ungs daladrengs sem
ekkert hafði farið leit það að
minnsta kosti þannig út. Þangað
var mjólkin flutt á hestum í veg fyr-
ir áætlunarbílinn, þangað var póst-
urinn sóttur og þar beið fólk eftir
bílnum. Þar bjuggu þau Þórður og
Guðrún. Ég minnist þess líka að
alltaf var talað með hlýleika um það
heimili enda full ástæða til því að
þar var gestrisni og vinsemd að
mæta. Eg rifja þetta upp því að nú
er Þórður fallinn til foldar.
Þórður fæddist á Grund, missti
föður sinn ungur og lifði með fjöl-
skyldu sinni við kröpp kjör á
kreppuárunum. En þó að kjörin
væru erfið leitaði hugurinn til
mennta. Ekki varð skólagangan
löng, tvo vetur var Þórður þó við
nám í skólanum á Laugarvatni og
minntist hann þess tíma sem eins
hins besta á ævinni og þar fékk
Þórður staðgóðan undirbúning fyr-
ir reynsluskóla lífsins. Búskaparár-
in tóku við og á Grund var ævistarf-
ið unnið. Þórður var knappur
meðalmaður á hæð en þrekgóður,
léttur á fæti og glaðsinna. Búskap-
urinn á Grund var hefðbundinn,
kindur, kýr og hross. Held ég að
honum hafi á margan hátt þótt
vænst um hrossin og vildi eiga
ganggóða og viljuga hesta. Var hon-
um í því sambandi tamt að vitna til
Faxa og Rauðs.
Þegar bærinn komst í vegasam-
band hófst ræktun og hverskonar
önnur uppbygging. Þórður var
snyrtibóndi, hirti allar skepnur vel,
hélt jörðinni í góðri ásýnd og var
Grund eitt sinn verðlaunuð fyrir
góða umgengni. í búskapnum naut
Þórður þess að hann var eðlissmið-
ur bæði á tré og járn og var því
sjálfbjarga um ýmsa hluti í þeim
efnum.
Eitt er það sem ég vil sérstaklega
nefna varðandi uppbyggingu á
Grund er það að þeir bræður Þórð-
ur og Guðmundur á Syðri-Grund
virkjuðu Grundarlækinn til heimil-
isnota og fengu þannig rafmagn
löngu á undan öllum nágrönnum
sínum. Sú rafstöð hefur nú snúist í
næstum hálfa öld og veitt þeim bæj-
um ljós og yl.
Þórður var í eðli sínu framfara-
sinnaður félagshyggjumaður og tók
ríkan þátt í félagsmálum sveitar-
innar og héraðsins í heild. Þeim
málum sinnti hann af alúð og ósér-
hlífni og taldi það nánast borgara-
lega skyldu hvers manns að starfa í
félagsmálum án þess endilega að
mikil greiðsla kæmi fyrir. Hann var
meðal annars lengi gjaldkeri
sjúkrasamlagsins í Svínavatns-
hreppi og taldi ekki ofraun neins að
greiða til sjúkrasamlagsins. Raunar
væri eðlilegt að sérhver manneskja
greiddi gjald til heilbrigðismála og
hann taldi það ranga ákvörðun þeg-
ar sjúkrasamlögin voru lögð niður.
Þá vil ég nefna að Þórður söng
fyrsta tenór í áratugi með Karlakór
Bólstaðarhlíðarhrepps og var um
langt skeið formaður kórsins og síð-
ast heiðursfélagi. Tel ég á engan
hallað þó að sagt sé að á erfiðum ár-
um kórsins hafi Þórður átt eitt
drýgsta lóðið á þeirri vogarskálinni
sem réð því að kórinn hélt velli.
Eins og áður segir var Þórður
mikill félagsmálamaður. Hann var
vel máli farinn, tók oft til máls á
fundum, var rökfastur og studdi
jafnan þau erindi sem til framfara
horfðu á hverjum tíma. Hann var
sanngjarn í orðavali en vissulega
gat hvinið í honum ef svo bar undir.
Þórður hafði afar góða rithönd og
kom þar fram listhneigð sem í hon-
um bjó. Liður í þeirri gáfu var hag-
mælska. Hann átti létt með að setja
saman vísur en flíkaði þeii’ri gáfu
ekki mikið.
Þórður var traustur bóndi og um-
hverfi sínu velviljaður. Slíku fólki
er jafnan farsælt að kynnast. Við
Holtsfólk minnumst hans með virð-
ingu.
Jóhann Guðmundsson.
í Húnaþingi deildi jökulfljótið
Blanda löndum og sveitarfélögum.
Hún var gríðarmikill farartálmi áð-
ur en brúargerð hófst yfir elfina.
Brú okkar dalbúa, fram í Blöndu-
dal, var vígð um miðja öldina. Þar
sköpuðust ný tengsl í héraðinu en
þó sérstaklega milli Svínvetninga
og Bólhlíðinga.
í framhaldi af bættum samgöng-
um gengu í Karlakór Bólstaðarhlíð-
arhrepps góðir og traustir félagar
sem bjuggu vestan árinnar og einn
þeirra, Þórður Þorsteinsson á
Grund, sem hér er minnst, varð síð-
ar formaður kórsins um árabil.
Hann starfaði að margvíslegum fé-
lagsmálum fyrir sveit sína og hérað
og var kunnur af góðmennsku sinni
og félagshyggju.
Bær hans, Grund, stendur á fögr-
um stað í Svínadal, í miðri byggð
þeirra frænda, afkomenda Þor-
steins Helgasonar, sem bjó þar á
fyrri hluta 19. aldar.
Móðir Þórðar, Ragnhildur
Sveinsdóttir, var sonardóttir Pétur
Jónssonar á Refsstöðum forföður
okkar Ártúnafeðga, svo bönd
frændsemi voru meðal okkar og
mikil samskipti, sumpart vegna
kórstarfsins, en sumpart milli bæja.
Þau Þórður og Guðrún kona hans
voru mjög gestrisin og gott til
þeirra að koma.
Við eigum góðar minningar frá
heimsóknum til þeirra á Grund og
miklu og góðu samstarfi í Karlakór
Bólstaðarhlíðarhrepps, sem við vilj-
um þakka með þessum minningar-
orðum.
Jón Tryggvason og Ingi
Heiðmar Jónsson.
Þeir týnast á brott einn af öðrum
bændurnir í Svínadalnum sem voru
upp á sitt besta þegar við vorum að
alast upp í dalnum. Þetta er hinn
eðlilegi gangur lífsins og ekkert
sjálfsagðara en að aldrað fólk
kveðji heiminn að loknu miklu og
farsælu ævistarfi.
Sá sem við kveðjum í dag var
einn af þeim traustu mönnum sem
byggðu Svínadalinn um miðja öld-
ina. Þórður á Grund var af þeirri
kynslóð sem sennilega hefur gengið
í gegnum mestu og örustu breyt-
ingar Islandssögunnar. Hann var
líka einn af þeim sem var ávallt til-
búinn að taka á móti nýjungum og
tileinka sér þær, búi sínu og sveit til
framdráttar.
Þórður var hestamaður, söng-
maður og gleðimaður og hafði af-
skaplega gaman af öllu félagslífi.
Hann var virkur þátttakandi í fé-
lagsmálum sveitarinnar og sinnti
þeim trúnaðarstöfum sem honum
voru falin af mestu kostgæfni og
trúmennsku.
Á þessum tímum þurftum við
sem bjuggum í framdalnum að fara
með mjólkina út að Grund í veg fyr-
ir mjólkurbílinn. Eftir að hafa hoss-
ast á dráttarvélinni eftir holóttum
vegi var gott að setjast inn í eldhús
á Grund og þiggja veitingar sem
ævinlega voru þar á borðum hjá
Gunnu, sem alin var upp í Ljótshól-
um og var því eins og föðursystir
okkar, þannig að tengslin voru mik-
il. Þá var spallað um menn og mál-
efni, sagðar sögur og farið með vís-
ur enda var kveðskapur í hávegum
hafður á Grund.
Þórður var prýðilega hagmæltur
og átti auðvelt með að kasta fram
hnyttnum stökum. Hann kunni vel
að segja frá liðnum atburðum og
glæddi frásagnir sínar með smelln-
um óvæntum innskotum og dillandi
hlátri.
Þórður var afskaplega natinn við
skepnur og mikið snyrtimenni í allri
umgengni. Á Grund var allt vel um
gengið bæði innan húss og utan og
allt bar þess merki að þar voru
sannir bændur við stjórn.
Okkur þykir vænt um að hafa
kynnst Þórði á Grund og haft tæki-
færi til samverustunda með honum
hér á árum áður. Einnig erum við
þakklát þeirri hlýju og vináttu sem
fjölskyldan í Ljótshólum naut alla
tíð frá Grundarheimilinu.
Gunnu frænku ogbörnum Þórðar
sendum við samúðarkveðjur og
biðjum Guð að blessa framtíð
þeirra.
Systkinin frá Ljótshólum.
GUNNAR VIÐAR
ÁRNASON
+ Gunnar Viðar
Ámason fæddist
í Reykjavík 16. októ-
ber 1977. Hann lést
8. ágúst síðastliðinn
eftir flugslys og fór
útför hans fram frá
Digraneskirkju 17.
ágúst.
Nú kveð ég þig,
Gunni minn. Eg trúi
því ekki enn að þú sért
horfinn frá mér á svo
sviplegan og átakan-
legan hátt. Þú sem
varst svo góður strák-
ur og vildir öllum vel, sérstaklega
hvað þú varst góður við móður þína
og litla bróður þinn sem þú dýrkað-
ir og talaðir svo mikið um. Sagt er
að þeir deyi ungir sem guðimir
elska og ég trúi því að þér sé ætlað
eitthvað stærra hlutverk annars
staðar. Ég er þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman og það
var svo gott að vera í návist þinni.
Þá skiptir tíminn ekki máli, heldur
lifa yndislegar minningar um góðan
dreng. Kæra fjölskylda og vinir, guð
gefi ykkur styrk í sorg ykkar. Hug-
ur minn er hjá þér, elsku Gunni
minn.
Þitt ljós er nú á leið úr okkar heimi.
Þín lífsins braut, var aðeins lítil stund.
Um góðan dreng ég minninguna geymi
og gleðina með okkar stutta fund.
(Stefán Jónatansson.)
Svanhvít Stefánsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgrimss.)
Nú kveðjum við Gunnar Viðar
Árnason, fyrrverandi nemanda okk-
ar í Kópavogsskóla. Hann lést í
hörmulegu flugslysi 8. ágúst sl. Fyr-
ir sjö árum kvaddi Gunnar okkur
með grunnskólaskírteini sem hann
mátti vera stoltur af og var ákveð-
inn í að takast á við framtíðina af
sama krafti og samvera okkar hafði
einkennst af. Hann hafði ákveðnar
skoðanir og það var ánægjulegt að
umgangast félagana í N-bekknum.
Þeir voru hugmyndaríkir, höfðu
gaman af að spreyta sig á nýjum
sviðum og var Gunnar áberandi í
þeim hópi.Við fylgjumst gjarnan
með nemendum okkar árin eftir að
grunnskóla lýkur og við vorum viss
um að Gunnari myndi
famast vel og vera sér
og sínum til sóma.
Framtíðin var svo
sannarlega björt. En
lífíð er hverfult og það
er sársaukafullt að sjá
á eftir ungu fólki í
blóma lífsins. Við
þökkum Gunnari fyrir
þær stundir sem við
áttum saman í Kópa-
vogsskóla. Fjölskyldu
hans sendum við inni- *
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning
hans.
Sumir eiga sorgir
og sumir eiga þrár
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast mi
(Davíð Stef.)
Valdís Þorkelsdóttir,
Elín Jóhannsdóttir,
Sigurður Þorsteinsson.
Nú kveð ég besta vin minn,
Gunnar. Við kynntumst fyrir tveim-
ur árum. Síðan höfum verið góðir
vinir og átt margar yndislegar **
stundir saman sem alltaf munu lifa í
minningunni. Lífið er skrítið. Ég
kveð vin minn úti í Vestmannaeyj-
um og nokkrum tímum síðar er
hann dáinn. Gunnar var vinur vina
sinna, blíður og góður. Sjaldan hef
ég hitt strák sem talaði jafn oft og
fallega um mömmu sína eins og
hann Gunni gerði. Hann var algjör
„mömmustrákur". Fótboltinn var
hans líf og yndi. Hann byijaði að
vinna í Míru í byrjun febrúar og lík-
aði mjög vel. Gunni hugsaði meira .
um tilfinningar annarra en sínar'
eigin. Ég gaf honum peysu í jóla-
gjöf. Peysan var of lítil og ekki
reyndist vera til önnur í hans stærð.
Hann gat fengið aðra tegund, en
hann sagði að þá væri peysan ekki
frá mér.
Sá sem lifir
deyr þeim sem deyr
en hiim látni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna
þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pét)
Ég veit að einhvern tíma einhvers
staðar mun ég hitta Gunna aftur.
Ég votta Kiddu, Ara, Rúnari og í
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Dagmar Ásmundsdóttir.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast
við eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða
2.200 slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru
GUÐRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR,
Sleitustöðum,
Skagafirði.
Sigríður Vala Þórarinsdóttir,
Bjami Kolbeinsson
og aðrir aðstandendur hinnar látnu.

*