Morgunblaðið - 03.11.2000, Page 42

42 FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2000 43»
STOFNAÐ 1913
Útgefandi: Árvakur hf., Reykjavík.
Framkvœmdastjóri: Hallgrímur B. Geirsson.
Ritstjórar: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
GAGNRÝNI
TÖLVUNEFNDAR
TÖLVUNEFND hefur gert at-
hugasemdir við vinnubrögð
rannsóknarhóps sem rannsak-
ar erfðir alzheimer-sjúkdómsins.
Gagnrýni tölvunefndar er efnislega
sú, að við rannsóknina hafi komið fram
hnökrar, sem ýmist hafi verið and-
stæðir lögum, eða leyfin, sem rann-
sóknin byggðist á, ekki eins og þau
ættu að vera.
Leyfið sem tölvunefnd gaf út í apríl
1998 til sérfræðinga í lyf- og öldrunar-
lækningum var bundið sömu skilmál-
um og tölvunefnd hafði sett um önnur
skyld samstarfsverkefni lækna og Is-
lenzkrar erfðagreiningar, en þeir voru
grundvallaðir á samkomulagi nefnd-
arinnar og Islenzkrar erfðagreiningar
um fyrirkomulag tæknilegra og skipu-
lagslegra ráðstafana til að vernda
persónuupplýsingar.
í áliti tölvunefndar kemur fram, að í
umsókn læknanna fyrir rannsóknar-
leyfí, hafi þess hvergi verið getið, að
ætlunin væri að koma upp samanburð-
arhópi. Tölvunefnd segir í áliti sínu að
þýðingarmikið sé að umsóknum til
tölvunefndar sé rétt lýst.
Á undanförnum árum hafa farið
fram víðtækar umræður um það,
hvernig standa skuli að rannsóknum
sem þessum. Þessar umræður hafa
verið mikilvægur þáttur í þeim deil-
um, sem staðið hafa um rekstur mið-
lægs gagnagrunns á heilbrigðissviði.
Þeim deilum er því miður ekki lokið en
úr því sem komið er skiptir það þjóð-
hagslega miklu máli, að þeim verði
lokið, þannig að sátt geti skapast um
mikilvæga nýja atvinnugrein, sem er
aðyerða til á Islandi.
í þessum umræðum hafa læknar og
aðrir vísindamenn lagt mikla áherzlu
á hversu vönduð vinnubrögð þeirra við
rannsóknir sem þessar séu. Jafnframt
hefur verið deilt um Jþað, hvort meiri
kröfur séu gerðar til Islenzkrar erfða-
greiningar en annarra um starfsað-
ferðir við rannsóknir á þessu sviði.
Almenningur á Islandi ber mikið
traust til lækna og annarra vísinda-
manna um meðferð þeirra á viðkvæm-
um persónuupplýsingum. Allt sem
fram kemur sem vísbending um að
ekki séu uppfylltar ítrustu kröfur er
líklegt til að skapa tortryggni hjá al-
menningi og draga úr tiltrú.
Nú ætlar Morgunblaðið ekki að
setja sig í dómarasæti um það, hvor
aðilinn hefur rétt fyrir sér, tölvunefnd
eða læknarnir. Þeir hafa raunar ekki
látið mikið frá sér fara um sína hlið á
málinu en gera verður ráð fyrir því, að
þeirra sjónarmið eigi eftir að koma
fram.
Hins vegar er ljóst, að það er skað-
legt fyrir hina nýju atvinnugrein, sem
hér er um að ræða, ef minnsti vafi leik-
ur á, að farið sé eftir settum reglum í
einu og öllu. Þess vegna er æskilegt að
þannig sé haldið á málum, að ekki
skapist tilefni til athugasemda af hálfu
tölvunefndar.
Opinberar umræður um þessi mál
eru hins vegar mikilvægar. Þær leiða
smátt og smátt til aukins skilnings á
því, sem um er að ræða um leið og þær
skapa þeim ákveðið aðhald, sem að
slíkum rannsóknum starfa.
Þeir sem að rannsóknum starfa og
verða fyrir athugasemdum Tölvu-
nefndar geta af skiljanlegum ástæð-
um verið viðkvæmir fyrir þeirri gagn-
rýni. Hins vegar er eðlilegt að líta á
hnökra, sem fram kunna að koma á
vinnubrögðum vísindamanna og at-
hugasemdir af þeim sökum, sem eins
konar fæðingarhríðir nýrrar atvinnu-
greinar, sem er að ná fótfestu. Á
nokkrum árum slípast þessi vinnu-
brögð og skilningur almennings eykst
á því, sem um er að ræða.
Kjarni málsins er auðvitað sá, að
rannsóknir sem þessar eru gífurlega
mikilvægar og starfsemi íslenzkrar
erfðagreiningar hefur orðið til þess,
að rannsóknir íslenzkra vísindamanna
fá stóraukna þýðingu miðað við það
sem áður var.
Þegar upp er staðið skiptir sá árang-
ur, sem næst með rannsóknunum,
mestu máli. Þessi starfsemi miðar að
því að finna skýringar á sjúkdómum til
þess annars vegar að koma í veg fyrir
þá og hins vegar að auðveldara verði
að lækna þá, sem fyrir þeim verða.
FRABÆR AFREK KRISTINAR
RÓSARí SYDNEY
ISLENZKU íþróttamennirnir, sem
kepptu á Ólympíumóti fatlaðra í
Sydney í Ástralíu, komu heim í fyrra-
dag. Þeim var vel fagnað við komuna,
m.a. af Ingibjörgu Pálmadóttur, heil-
brigðisráðherra, og forustu íþrótta-
hreyfingarinnar.
Það var sannarlega ástæða til að
sýna íþróttafólkinu sóma við heim-
komuna, því för þeirra til Sydney var
frægðarför. Athyglin beinist að sjálf-
sögðu fyrst og fremst að Kristínu Rós
Hákonardóttur, sem vann til tvennra
gullverðlauna og tvennra bronzverð-
launa í sundgreinum á Ólympíumót-
inu. Árangur hennar er frábær, ekki
sízt með tilliti til þess, að keppnin á
Ólympíumóti fatlaðra verður stöðugt
harðari og margar þjóðir leggja nú
orðið mun meiri áherzlu á þjálfun
fatlaðra íþróttamanna en áður og
verja til þess miklu fé. Afrek Kristín-
ar Rósar í Sydney er framhald af frá-
bærum árangri hennar í sundgrein-
um á Ólympíumótinu í Atlanta árið
1996. Þar vann hún þrenn gullverð-
laun og ein bronzverðlaun. Á
Ólympíumótinu í Barcelona árið 1992
vann Kristín Rós til silfurverðlauna
og bronzverðlauna, svo alls hefur hún
unnið til tíu Ólympíumótsverðlauna,
þar af fimm gullpeninga.
Kristín Rós fékk hettusóttarvírus
18 mánaða gömul og lamaðist að hluta
til. Foreldrar hennar, Rós Sigurðar-
dóttir og Hákon Magnússon, hvöttu
hana á ungum aldri að hefja sundæf-
ingar í Iþróttafélagi fatlaðra. Árang-
urinn er slíkur, að Kristín Rós er
sómi lands og þjóðar og afreksferill
hennar verður um ókomin ár hvatn-
ing til fatlaðra að stunda íþróttir.
F erðuðust yfir hálfan hnöttinn til að hitta börnin sín í Brasilíu
Það var stór stund þegar Margrét, Amar og og Cassia hittust á flugvellinum í Natal í Brasilíu.
Cassia býður pabba sinum góða nótt.
Toppurinn á
tilverunni að
fá að sjá hana
*
Þeir eru ófáir, Islendingarnir sem láta af hendi
rakna litla upphæð á mánuði til að styrkja fátæk
eða munaðarlaus börn víða um heim. Flestir
vinna þetta góðverk í hljóði og bera það ekki á
torg. Þannig var það með viðmælendur
Guðlaugar Sigurðardóttur, en þeir eiga það sam-
eiginlegt að hafa styrkt börn í barnaþorpum SOS
í Brasilíu. Þau tókust á hendur ferð sem spannaði
hálfan hnöttinn til að hitta þessa skjólstæðinga
sína og sjá með eigin augum að þeim liði vel.
EG átti ekki von á að hitta
Cassiu á flugvellinum í
Natal í Brasilíu en ég
þekkti hana um leið og ég
sá hana. Hún stóð þama brosandi út
að eyrum en feimin og hafði víst
ekki getað sofið nóttina áður fyrir
spenningi svo hún fékk leyfi til að
taka á móti okkur á flugvellinum.
Þetta var stórkostleg stund og það
var ólýsanleg tilfinning bara að fá að
koma við hana og halda á henni.“
Þannig lýsir Margrét Árnadóttir
viðbrögðum sínum þegar hún og
eiginmaður hennar, Arnar Jónsson
byggingameistari, hittu átta ára
„dóttur" sína í Brasih'u sem þau hafa
styrkt fjárhagslega í fimm ár. „Við
Arnar kynntumst þegar við vorum
orðin fullorðin og eigum bæði upp-
komin böm,“ segir Margrét, „en
Cassia er hins vegar bamið okkar,
dóttirin sem við eigum saman."
Cassia býr í barnaþorpi SOS í
Caico, sem er á norðausturströnd
Brasilíu, en þangað er tæplega
þriggja tíma flug frá Ríó.
„Við hjónin tókum nokkuð seint
ákvörðun um að fara í þessa ferð til
Rio de Janeiro,“ segir Margrét. „Við
ætluðum að slá tvær flugur í einu
höggi með þessari ferð, annars veg-
ar að skoða fjarlæga staði en það
reynum við að gera árlega og hins
vegar að heimsækja Cassiu, sjá
hvemig hún hefði það og hvemig
aðbúnaðurinn væri. Starfsfólk
Heimsklúbbs Ingólfs og ferðaskrif-
stofunnar Prímu athugaði fargjöld
innan Brasilíu fyrir okkur en það
reyndist svo dýrt að við ákváðum að
láta ekki bóka flugið hér heima held-
ur bíða og sjá hvemig ynnist úr
þessum málum þegar við kæmum
út. í raun vissum við ekkert út í
hvað við vomm að fara og gerðum
okkur því engar væntingar um eitt
eða neitt. Til öryggis voram við
samt búin að útvega okkur skriflegt
leyfi frá SOS-skrifstofunni hér
heima en það fær enginn að heim-
sækja þessi þorp nema hafa leyfi frá
samtökunum."
Farangrinum
stolið
Margrét segir að síðan hafi hver
atburðurinn í sambandi við þetta
ferðalag rekið annan og engu líkara
en þau hafi verið leidd áfram í þessa
átt. „Þegar við komum til Rio de
Janeiro fóram við fljótlega niður á
strönd. Við urðum hins vegar fyrir
því óláni að töskunni okkar var stol-
ið þar, beint fyrir framan nefið á
okkur. í þessari tösku var allt um
hugsanlega heimsókn okkar til
Cassiu, heimilisföng, netföng og
upplýsingar um hvemig við áttum
að hafa samband við túlkinn okkai-
og fleira því tengt. Við stóðum því
uppi á ströndinni allslaus á sundföt-
unum. Þetta var gríðarlegt áfall og
við fóram strax að leita. Við fóram
t.d. að tjaldi þar sem sólbekkir og
tjöld voru leigð og spurðum strák-
ana þar hvort þeir hefðu séð eitt-
hvað en þeir kváðust ekkert vita og-
hefðu ekkert séð.
Sem við hlaupum þarna um leit-
andi að töskunni koma þrír lög-
regluþjónar gangandi af götunni og
gefa sig á tal við okkur. Við sögðum
farir okkar ekki sléttar en þeir báðu
okkur bara að bíða róleg, þeir
skyldu athuga málið. Síðan fóra
þeir að pikka og pota í sandinn með
kylfunum og eftir u.þ.b. 20 mínútur
fóru þeir að grafa niður í sandinn
inni í tjaldinu þar sem bekkimir
vora leigðir og þar grófu þeir tösk-
una upp. Tjaldleigustrákamir
höfðu sem sagt stolið töskunni og
grafið hana niður en þeir ætluðu
Ljósmynd/Margrét Ámadóttir
Cassia, 8 ára brasilísk stúlka, á
veröndinni heima hjá sér í
barnaþorpi SOS.
síðan að vitja hennar í skjóli nætur
og ná í góssið þegar enginn sá tíl.“
Eins og lítill engill
Þegar þarna var komið sögu voru
Margrét og Arnar ekki búin að taka
endanlega ákvörðun um að fara í
heimsókn í bamaþorpið en þau litu
á þetta sem enn eina vísbendinguna
í þá áttu að þeim væri ætlað að fara
þetta. í framhaldi af þessu keyptu
þau hjónin flugfar til Natal en það
er næsti stóri flugvöllur við Caico.
„Við höfðum ekki hugmynd um að
Cassia yrði þarna á flugvellinum en
þegar við sáum hana þá missti
hjartað úr slag. Hún hafði verið svo
spennt yfir því að fá þessa gesti að
hún gat hreinlega ekld beðið heima
og fékk því leyfi til að taka á móti
okkur á flugvellinum. Síðan fóram
við með henni heim í þorpið og það
var stórkostlegt að koma þangað.
Maður fann hlýjuna frá bömunum,
þau voru öll svo bh'ð og innileg og í
sjöunda himni yfir heimsókninni.
Við höfðum safnað litlum gjöfum í
sarpinn áður en við fórum út og gát-
um því gefið öllum krökkunum ein-
hverja litla pakka. Þetta var því eins
og jólin væru komin hjá þeim.“
Götubörnin búa þarna
í þessu þorpi sem Cassia býr í eru
sautján hús með átta til tíu börnum í
hverju húsi. í hverju húsi er síðan
ein „móðir“ sem hugsar um sinn
hóp. Iðulega er hún eina móðirin
sem bömin þekkja. Bömin sem send
era í þorpið era á öllum aldri en þau
era iðulega hirt upp af götunni nær
dauða en lífi eða tekin frá foreldram
sem geta ekki hugsað um þau. Það
kom Margrétí og Amari mjög á
óvart hversu vel er að þessum böm-
um búið því öll húsin era mjög
snyrtíleg og fín og bömin virðast
heilbrigð og ánægð.
„Bömin fá að vera þama til 18 ára
aldurs en þá þurfa þau að spjara sig
á eigin spýtur,“ segir Margrét en
þau hjónin greiða aukalega með
Cassiu í svokallaðan menntunarsjóð
svo hún hafi meiri möguleika á að
komast af í lífinu. Reynt er að styðja
bömin eftir megni eftir að þau fara
úr bamaþorpinu en því miður þá
eiga stúlkurnar ekki eins mikla
möguleika á mannsæmandi lífi og
drengimir.
Margrét og Arnar hafa sent pen-
inga aukalega til barnaþorpsins og
beðið um að keyptar yrðu handa
henni afmælis- og jólagjafir. Þau
hafa alltaf fengið staðfestingu á því
að þetta hafi verið gert. „Stundum
hefur maður heyrt að maður sé bara
að senda þetta út í buskann og hafi
enga tryggingu fyrir því að nokkuð
skili sér til eigandans," segir Mar-
grét. „En þama gátum við séð og
sannfærst um að allt hefur skilað sér
beint til Cassiu. Hún geymir dótið
sitt, svo sem lití og bækur, púsl og
spil, uppi í hillu og setur það svo aft-
ur í umbúðimar þegar hún er búin
að leika sér.“
Hlýhugur
og velvild
„Það er annað sem mér finnst al-
veg einstakt í sambandi við þessa
ferð okkar,“ segir Margrét, „en það
var allur hlýhugurinn og velvildin
sem við fundum frá samferðafólki
okkar þarna í Ríó. Þegar við komum
til baka eftir þessa tveggja daga dvöl
i barnaþorpinu vora allir að spyrja
hvernig þetta hafi gengið og hvemig
okkur og Cassiu hefði samið og
fleira í þeim dúr. Það var greinilega
mikill áhugi tíl staðar. Einnig fannst
mér frábærlega að þessari ferð stað-
ið af hálfu Heimsklúbbs Ingólfs og
ferðaskrifstofunnar Prímu og mig
langar að þakka þeim sérstaklega
fyrir þeirra þátt i ferðinni. Við hjón-
in eram alveg harðákveðin í að fara
þarna aftur og þá ætla ég að vera
þarna í a.m.k. mánuð því þessir tveir
dagar með Cassiu dugðu okkur eng-
an veginn. Mig langar til að gerast
sjálfboðaliði og taka þátt í þessu
mikla hjálparstarfi sem þarna er
unnið.“
Jön Pétur með börnunum sfnum ásamt umsjónarkonu þeirra í bamaþorp-
inu Botafogo í Brasilíu.
Draumurinn
varð að veruleika
Graciane Machado,
11 ára, prúðbúin að
brasiliskum sið.
TPi&SSlgfe
Liomar Rosalino
Machado, 13 ára.
JÓN Pétur Pétursson býr í
fallegri íbúð í stórri blokk í
Hafnarfirðinum með kett-
inum Gulla. Þegar komið
er að innganginum hjá honum
blasir við skrautlegt skilti með
áletraðu nafninu hans og áletrun-
inni „Rio de Janeiro". Það er auð-
séð að þarna býr sigldur maður.
Hann fæddist á Eskifirði en ólst
upp á Akureyri og bjó þar lengst-
an hluta ævinnar. Hann var einn
fimmtán systkina og segja má að
umhyggja íyrir öðram og löngun
til að láta gott af sér leiða hafi
blundað víðar í fjölskyldunni. Bogi
bróðir hans var t.d. þjóðkunnur
maður en hann rak sumarbúðir
fyrir drengi á Ástjöm í fimmtíu og
fjögur ár.
Jón Pétur er ekki bara sigldur
tíl Brasilíu heldur er hann einnig
sigldur í þeirri merkingu að meiri
hluta ævinnar, eða 38 árum, eyddi
hann til sjós, lengst af sem stýri-
maður og skipstjóri á Sléttbakn-
um frá Akureyri en hættí 1987
þegar Sléttbaknum var breytt í
frystítogara. Síðustu 11 árin vann
hann í Sjóbúðinni á Akureyri en
reif sig svo upp og flutti frá Akur-
eyri fyrir nokkram áram af því
hann langaði að breyta til.
Jón Pétur er einn þeirra íjöl-
mörgu íslendinga sem styrkja
börn í fjarlægum löndum með
fjárframlagi. Börnin hans Jóns
Péturs era Liomar Rosalino
Machado, þrettán ára, og ellefu
ára gömul systir hans, Graciane.
„Ég er búin að styrkja þessi böm í
tíu ár,“ segir Jón Pétur, „og það
hefur alltaf verið draumurinn að
hitta þau einhvern tíma. Ég átti nú
ekki von á að það mundi takast
nokkurn tíma en svo sá ég þessa
ferð auglýsta hjá Heimsklúbbi
Ingólfs í vetur og þá pantaði ég
ferðina strax. Ég hafði hugsað
mér að fara alla leið heim til þeirra
en þau búa á stað sem heitir Santa
María sem er rétt niður undir
landamæram Úrúgvæ og Brasilíu.
Þau komu í þetta þorp fyrir tíu ár-
um en móðir þeirra er drykkju-
sjúklingur og föðurinn hafa þau
aldrei séð.“
Svo fór að Jón Pétur treystí sér
ekki til að leggjast í svona langt
viðbótarferðalag og lagði málið
fyrir Úllu Magnússon en hún er
formaður og framkvæmdastjóri
SOS-samtakanna hér á landi. Hún
lagði sig fram um að aðstoða hann
á allan hátt og vann t.d. í því að fá
leyfi fyrir því að Graciane og
Liomar fengju að koma í heim-
sókn til Jóns Péturs í Ríó en það
tókst að lokum eftír mikla vinnu af
hennar hálfu. Hennar hlutur í
þessu ævintýri er því stór. Jón
Pétur keypti því flugfar til Rio de
Janeiro fyrir börnin og umsjónar-
konu sem var með þeim allan tím-
ann. Þau dvöldu síðan öll í
Botafogo, einu bamaþorpa SOS í
Rio de Janeiro, og heimsóttí Jón
Pétur þau þangað. Hann hafði
tekið á leigu VW-rúgbrauð í Rio
de Janeiro og var útvegaður leið-
sögumaður sem fór með honum
upp í þorpið í Ríó og sáu skrifstof-
ur SOS-bamaþorpa í Ríó alfarið
umþáþjónustu.
Var tekið eins og
þjóðhöfðingja
„Þegar ég var á leiðinni í þorpið
þá hittí það á sama tíma og bömin
úr Botafogo voru á leið heim úr
skólanum. Ég keyrði fram á þau
og bauð nokkrum þeirra far heim
úr skólanum. Bílstjórinn hleypti
eins mörgum bömum inn í bíllinn
og hægt var að troða en mér
fannst nú komin kúplingslykt í bíl-
inn þegar rennt var í hlaðið enda
var þetta allt upp í mótí,“ segir
Jón Pétur brosleitur. „Við vorum
svo leidd inn í sérstakt móttöku-
hús og þar beið ég þar til kallað
var á bömin en þau biðu í sér-
stöku gestahúsi sem þama er. Þau
vora nú hálffeimin við mig fyrst,
eins og eðlilegt er, en þetta eru
virkilega myndarleg börn. Graci-
ane litla var dálítið feimin, hún var
búin að punta sig upp fyrir tilefn-
ið. Hún var á bandaskóm sem hún
var greinilega óvön að ganga á en
drengurinn var uppburðarmeiri.“
Jón Pétur kveðst það hafa glatt
sig mest að sjá hve bömin vora
heilbrigð að sjá og glöð. Hann
þekktí þau strax enda áttí hann
myndir af þeim. Þau fóra svo sam-
an niður í þorpið og skoðuðu sig
um. Þetta þorp, Botafogo, er eitt
veglegasta SOS-bamaþorpið í
Brasilíu. Auðugur Norðmaður gaf
þorpið í heilu lagi, hann keyptí
þennan landskika og lét byggja
upp þorpið og var ekkert til spar-
að að gera það sem veglegast.
Eftir smá móttöku í salnum var
Jóni Pétri síðan boðið í hádegis-
mat og var á boðstólum hefðbund-
inn mjög góður brasilískur matur,
að sögn Jóns. Eftír hádegið fóru
þau í bíltúr á rúgbrauðinu og vora
bömin ávallt í fylgd umsjónarkon-
unnar en hún lét þau aldrei úr
augsýn. „Við ákváðum að gera
okkur dagamun og fara á strönd-
ina því þar sem krakkamir búa er
engin strönd," segir Jón. „Þetta
var því ekki minni upplifun fyrir
þau heldur en mig því þau höfðu
aldrei komið á neina strönd. Eftir
strandferðina fóram við í stóran
verslunarkjama í Rio de Janeiro
því mig langaði til að leyfa þeim að
kaupa sér eitthvað fallegt. Og það
var nú gaman að sjá hvað þau
völdu sér. Liomar valdi sér íþrótta-
skó en Graciane valdi sér brúðu.
Og það sem hún var hrifin af þess-
ari brúðu! Þetta hefur líklega verið
fyrsta brúðan sem hún eignaðist
enda slepptí hún ekki af henni
hendinni allan tímann. Ég hefði
gjama viljað kaupa eitthvað fleira
handa þeim en var vinsamlega beð-
inn að hafa hemil á mér því það
væri ekki vel séð ef bömin kæmu
til baka heim klyfjuð af einhverjum
gersemum sem hin bömin ættu
aldrei kost á að eignast."
Jón Pétur eyddi síðan deginum
með bömunum og fóstra þeirra en
næsta morgun fór hann aftur í
heimsókn til þeirra og þá fóra þau
öll saman upp að Kristsstyttunni
og var það mikil upplifun. Þau sáu
m.a. töluvert af litíum öpum sem
klifruðu í trjánum og grýttu ávöxt-
um hver í annan. Að kvöldi seinni
dagsins kvöddu síðan systkinin og
fóstra þeirra þennan jólasvein frá
íslandi, eins og Jón Pétur kallaði
sig, og flugu aftur heim í þorpið
sitt.
Jón Pétur hefur ferðast töluvert,
m.a. til Norðurlanda, en hann hef-
ur aldrei farið í svona langt ferða-
lag áður. Hann á engin böm sjálfur
en hann lítur á þessi systkin sem
bömin sín. „Mér finnst ég eiga
miklu meira í þeim núna eftir að ég
er búinn að sjá þau en það hefur
alltaf verið draumur minn að hitta
þau. Það sem ég var mest ánægður
með var hversu vel er búið að þeim
í hvívetna. Ég ætla að fara ein-
hvem tíma aftur og þá ætla ég að
fara alla leið í þorpið þeirra."
Bömin yfirgefa þorpin yfirleitt
við 18 ára aldur. Drengirnir fara að
vinna eða mennta sig frekar en
stúlkumar eiga oft erfiðara upp-
dráttar. Þær fara þaðan helst ekld
fyiT en þeim hefur verið fundinn
eiginmaður eða þá eftír að þeim
hefur verið útveguð einhver vinna.
Þessum börnum vegnar hins vegar
yfirleitt vel og er helst að þakka
menntuninni sem þau fá í bama-
þorpunum.
„Þó ég hefði ekki farið tíl neins
annars en hitta bömin hefði það
verið nægjanlegt ævintýri fyrir
mig,“ segir Jón Pétur, „en öll þessi
ferð var hreint ævintýri að mínu
mati og vil ég sérstaklega þakka
öllum þeim sem studdu mig og að-
stoðuðu mig við að gera þennan
draum minn að veraleika."