Skírnir - 01.01.1845, Blaðsíða 18
20
sumt af nýlenda varninginnm er, enu útlenda
varnínginn, er væri þeim mun dýrari sem tollur-
inn væri [tar meiri, svo menn bæru ekki af hönum,
þótt liann opt og einatt se betri. Tollur sá, er
lag&ur væri á varníng þann er þjóðin keypti, væri
einskonar skattur sem á hana væri lagður, og þótt
hann, einsog hvör annar skattur, miðati tii ab
auka ríkistekjurnar, væri hann þó óiíks eðlis öllum
öðrura, og en þúngbærasti, sökum alleifcínga þeirra,
er nú var getiS, og afþví hann ieggur haft á inn-
anríkisversluu og velmögun; af eiium mikla tolli
biði ríkissjóSurum einuig tjón; því sökura þess
að yarníngurinu væri með geipi miklu verfci, yrSi
minna keypt af hönum, enn ella, og að sama skapi
roínkuSu toligjöldin. En mikli tollur kjæmi líka
til leiSar mikilli óráSvendni: bæSi tollsvikum og
öSrnm rángindum, sem nóg dæmi væri til í Eng-
landi, á Spani og annarsstaSar; í Frakkiandi t. a.
m. misti rikissjóSurinn, sökum tollsvika, á ári
náliga eitt þúsund þúsunda, í Englandi myndi það
vera nokkuS minna. Til dæmis uppá aS Bretar
fengju verri vörur enn ella, söknm þess þeir vernd-
uðu verslun nýlenda sinna, sagði hann: aS timbur
það, er þeir mestmegnis keyptu að nýlendumönn-
unum, væri Ii'ttnýtur húsaviður, og lángtum verra
enn þaS er aðrar þjóSir hefSu, og hafa myndu á
boðstólum við Breta, ef þeim væri eigi bægt frá
því meS tollinum. Allt þetta kjæmi til af inismun-
inum á tollinum. Fáir urSu til aS styðja upp-
ástúngu þessa, en þeir Ilróbjartur mæltu / móti
henni, þókti þeim tolllögunum í fáu vera ábóta-
vant, og allrasíst vildu þeir sleppa hendinni af