Skírnir - 01.01.1845, Blaðsíða 32

írum myiuli veita [uítigt öli vopnaskipti viö lireta,
ef til þess kjaemi; því bæöi skorti þá mjög fe og
aunað er við þurfti, til að geta borið sigur úr
býtum við svo volduga þjóð sem Breta. þó lét
Konáll Ira aldri þetta á sér heyra, lieldur sagði
hanu jafnan að þá ekki skorti neitt á vifc Breta
hvörki í harðféngni né hernafcarkiiiiiiáttu, þótt
slíkt þyrfti að reyna; eigi myndi þá heldur fé
skorta, og eigi inyndu þeir vera hræddari við
Breta enn Bretar væru við þá; heffci og sú rauu
á orðið, bæði í barðagunum við Vaterló, og optar,
að Irar væru hvörri þjófc jafnsnjallir. Irar foru
ekki i neina launkofa með samkomur sínar, efca
það, er á þeim var gért; mátti og hvör er viidi
koina þángað; voru þar og optast nær viðstaddir
einhvörjir af cmbættisraönnum, eða njósnarmönn-
uin stjórnariuuar; en raegnið af því, er frarafór,
kom fyrir alþýðu sjónir í dagblöðunum ; vissi þv/
stjórnin, einsog hvör er vildi, mestann hluta þess,
er þar gérðist; og muu Konáll svo hafa tilætlast;
mun hann með samkomum þessum, er bæði voru
tíðar og fjölmennar, liafa viljafc skjóta stjórnend-
um Breta skélk í bríngu, þótt eigi gérði hann
þafc með berum orðura uppskátt, og á þanu hátt
fá Breta til að géfa höguin Ira gaum, og veita
þeim þafc, er þeir höfðu áður um synjað. Jafn-
framt þessu lét hann, einsog fyrr var sagt, sér
vera ant um að Irar gjættu friðar og reglu í öllu,
og hanu forðaðist að fara svo að ráði sinu, að
lögin gjætu fest klær á nokkíum þeirra. Auk
samkomanna, og þess er þar gérðist, kváðust njós-
narmcnn sfjórnarinuar hafa orðifc varir við að Irar