Skírnir - 01.01.1845, Blaðsíða 141
143
Og er {jeim þab eigi me8 öllu láandi, því eigi
hafa þeir a5 öllnm jafnafei mikils gó8s aí) vænta
af soldáni, [>ótt þeir bæ5i seu hönnm hollir og
stjórnsamir, þv/ soldán li'tur mest á hvaö mikinn
skatt hann gétur fengið hjá hvörjum af jörlnm
síiiiun; og hefur liann að undanförnu gert ser
það að reglu að leigja þeim jarlsdæmin er mest
vilja eptir þau gjalda; og fyrir þá sök verða opt
jarlaskipti / Tyrkjariki. Veit þar enginn jarl,
sem eigi er uppáhald soldáns, eða hann.er hrædilnr
við, livað lengi hann fær að halda jarlsdæminu ;
reyna því Hestir af þeiin til að hafa þar að sér
og auðgast á allar lundir ámefcan veránr; ogjarls-
dæmin eiga þá eigi stórum meira láni að fagna
enn drógirsem leigfcareru hestakvölurum. Tveimur
af hershöfðíngjum Driisa, er Tyrkjar afc undan-
förnu hafa haft f varðhaldi sem gisla, gafst í ár
færi á að strjúka á næturþeli úr varðhaldinu, og
komast til Drúsa. Hvöttu þeir þá þegar til upp-
reistar gfcgn Tyrkjum, og til að slást í lið rneð
Marónítum, er eigi lengur vildu lilýdnast Tyrkj-
um, og liöfðu 12 hundr. vígra manna og gáfu
liði Tyrkja í landinii enga grifcastaði. Lá þá nærri
að Drúsar og Marónitar legðust á eitt lið móti
Tyrkjum; myndi og af þvf hafa orðið, ef þeir þá
lieffcu liaft öflugann hershöfðíngja og getað orðið
á eitt sáttir, en eigi látið foruan fjandskap r/kja
í, eða hvörjir viljað drottna yfir öfcrum. Drúsarog
, Maróni'tar, hvörjir i' sfnu lagi, leltuðu ser nú
transts og fulltfngis hjá eiiiiin voldugu þjóðunum ;
og loksins varð það að soldán , fyrir tilstilli eyr-
iiiðisreka voldugu þjóðanna, gerði um deilur þeirra