Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 10

10
Þurkur.
nýjar brautir, svo talið verði ekki of fábreytt og mannin-
um fari ekki að leiðast að heyra sjálfan sig tala.
Mér leið fyrirtaks-vel þarna í legubekkmim. Sérstak-
lega þótti mér það skemtilegt, þegar læknirinn var farinn
að segja mér frá því, hvernig mönnum íinnist að deyja.
Það er æfinlega eitthvað notalega æsandi við dauðann, —
þegar hann er hæíilega langt burtu frá manni. Og hann
var svo yndislega langt burtu frá reykjarilminum,
whiskybragðinu og legubekkshvíldinni. En þegar eg lét
hugann skjótast yflr fjörðinn til hennar, sem eg ætla ekki
að tala um — það gerði eg við og við, þrátt fyrir alla
athyglina — þá færðist dauðinn svo langt undan landi,
að eg gat naumast gripið lýsingarnar á því, hvernig
mönnum tinnist að devja.
Mitt í allri þessari ánægju-værð, sem yfir mér var,
og öllum þeim fróðleik, sem læknirinn var að hella yfir
mig, var hurðinni hrundið upp nokkuð hvatskeytlega. Eg
sneri mér frá dyrunum, þegar upp var lokið, og hélt, að
þetta væri eitthvert af börnum læknisins.
En þetta var Þórður karlinn í Króki.
Eg þekti hann vel. Hann var yfir fimtugt, langur
maður og beinastór, með þykkan hárlubba og klumbunef.
Eg vissi, að hann átti sæg af börnum. Einu sinni hafði
eg komið heim á hlaðið til hans. Krakkarnir höfðu hlaupið
•og trítlað og vaggað og skriðið og oltið út úr bæjardyr-
unum til þess að glápa á mig. Mér fanst eg ekki geta
kastað tölu á þennan urmul fremur en stóran fjárhóp.
•Og eg vissi, að enginn var í kotinu til j)ess að vinna fyrir
þessu nema hann og kerlingin, og svo einhverjir krakkar
hans sennilega orðnir nokkuð stálpaðir. Verzlunareigand-
inn úti í Kaupmannahöfn hafði harðbannað mér að lána
mönnum eins og honum, enda skuldaði hann meira hjá
okkur en hsann var uú orðinn borgunarmaður fyrir.
>>Hann drepur ekki einu sinni á dyr, karldóninn«,
sagði eg við sjálfan mig.
Hann var eitthvað ankannalegur ásýndum. Allur blá-
rauður i framan, sem hann átti ekki að sér, og augun