Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 40

40
Færeyjar.
En raunirnar stæla — því hugur og hönd
fær hörku og kjark til að vinna sér lönd,
og vöðvarnir hniklast uns bresta öll bönd
og brýrnar fá sviprún og hvarmarnir gneista. —
Og þið hafið einnig þekt örbyrgð og stríð
og örin þið berið fi’á horfinni tið,
og hafið þekt lævísi, læging og níð
og lært — eins og við — ykkur sjálfum að treysta.
Þið smásystur íslands, eg ann ykkur heitt,
þið oft hafið huga minn laðað og seitt
og inn í gripasöfn andans leitt
full ágætra mynda og þjóðlegra sjóna.
Mörg eign er þar frumleg óg Islandi lík; —
og alþýðuharpan þar líka slík
sem lieima, — svo dul, en svo hugmvndarík
með hjartnæma, sorgblíða alvörutóna.
Þið ættuð að standa við íslands strönd,
sem öndvegisbríkur hjá jökulsins rönd. -
O, gæti eg liöggvið öll helsi og bönd,
sem hug ykkar toga til annara þjóða!
0, gæti eg fært ykkur feðranna mál,
svo frjálslegt, svo mjúkt eins og boganna stál
og vakið til trúar og trausts hverja sál
með tignarstaf landsins míns fegurstu ljóða.
Júní 1904.
(4. M.