Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 48

Líkbrensla.
Dauðinn er öllum viss — svo mikið vitum vér t'ram
í ókonma tímann. Enn fremur vita tiesfir, að þeir eiga
að fara niður í moldina eftir dauðann, og margir eru þeir,
sem eiga bágt með að fella sig við aðra hugsun en þá, að
verða jarðaðir í vígðri mold, til þess að líkaminn geti
rotnað þar líkt og líkamir ættingja og ástvina, sem þang-
að eru komnir á undan. Svo rótgróinn er þessi siður, að
jarða líkin. Frá því eg fvrst man eftir, hefi eg haft
andstygð á jarðarförum og líkgreftri. Þegar eg var lítill
drengur var eg oft á vakki þegar verið var að taka gröf
í Oddakirkjugarði. Mér þótti einkennilegt að sjá allar
hauskúpurnar og mannabeinin, sem glömruðu undir rek-
unum og komu upp á yfirborðið, og svo það, sem var
ógeðslegra, hálfrotnaðar holdtægjur, fingur og tær með
nöglunum dinglandi hálflausum. Og einu sinni sýndi einn
líkmaður mér stóran köggul, gulleitan eins og ost. Hann
sagði mér, að þetta væri mannsístra. Svei, svei, hugsaði
eg, og óskaði mér að eg yrði aldrei mjög feitur. Og svo
þessi kalda, djúpa gröf; stundum var vatn á botninum,
svo að kistan flaut nærri því, þegar niður kom, en vatnið
skvettist upp um veggina. Það var sagt, að ekki ósjaldan
legðust kettir á náinn og yrðu hreinir villikettir, græfu
sig niður að likunum, rifu þau í sig og yrðu spikfeitir,
loðnir og grimmir. Þegar köttui’inn á næsta bæ — sem
eg þekti vel - - hafði horflð skyndilega og eg heyrði seinna
ámátlegan kattasamsöng eitt kvöld úti í kirkjugarðinum,
var eg ekki lengur í vafa um, að sagan væri sönn, og eg
trúi henni hálfvegis enn. Rétt fyrir utan kirkjugarðinn