Skírnir - 01.01.1905, Blaðsíða 39

Færeyjar.
93
Þið hnarreistu steinljón, sem straumanna drif
og stormanna afltök og hretanna svif
með brjóstunum kljúflð — og klettanna rif
sem knálegan hramm út í djúpið teygið.
Já, hvessið þið sjónirnar, horfið þið hátt!
Því hvað er þó djarflegra’ en norðrið svo blátt,
og þar — já, einmitt í þessari átt
þá þrautbeztu og tryggustu vini þið eigið.
Því þar verndar Eykonan, aldin og fríð,
sitt öndvegis sæti frá gamalli tíð,
með úthafsins hressandi andhlæ um lilíð
og yfir sér blikvendi norðlæga geimsins.
Þar rís hún úr myrkvanum, mikil og liá,
með minninga gull kringum jökianna gljá,
með tign og með dirfð yfir drotningarbrá
og dregur á ný til sín athygli heimsins.
Já — er hún ei göfug og er hún ei frjáls,
með örvandi hreim þessa forna máls,
sem vermist af hitastraum hugarins báls
og hrynur í stuðla í framsóknarkvæðum ? -
Þið hafið ei þekt hennar þungbæru ár
með þrautir, með kúgun, með blóð og með tár,
þau ár, sem á brár hennar settu þau sár,
er svella og brenna í niðjanna æðum.
Þið þektuð ei heldur þá hörmungatíð,
er himinn og jörð henni boðuðu stríð,
þá ís þakti djúpið, og hjarn þakti hlíð
og helgreipum spenti’ hana vetrarins hvelfing.
Þið þektuð ei árin, þá eldmóðan blá,
sem óblessun guðs yfir jörðunni lá,
þá döggin var eitruð og deyddi hvert strá
og dalirnir föðmuðu vonleysi’ og skelfing.