Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 31

Siðustu minningarnar.
127
— Jú, áreiðanlega máttu trúa því, Gísli góður; þá
skyldi margur dagurinn verða þægilegur og notasæll.
— Það getur verið, að svo yrði innan um. En ekki
kæmi mér það á óvart, þótt heldur óviðfeldnir hvellir
kæmi svona við og við. Og þótt eg þekki þig nú lítið,.
þá er eg sannfærður um það, að ef þú kæmist í þá tá, þá
yrðirðu óþolandi sóði og fantur og beinlínis þræll.
— Því talar þú svona, Oísli minn? Þú leggur nafn
mitt við hégóma og verra en það. En farðu nú að hugsa
um að komast upp úr gröfinni, segir Björn og rétti hon-
um hönd sína. Tók Gísli í hana og kleif svo upp úr gröf-
inni, settist svo niður og batt skóþveng sinn. Björn sóp-
aði mestu moldina af baki hans og herðum og segir
um leið:
— Eg var farinn að halda, að þú ætlaðir að leggjast
til hvíldar við hlið gömlu konunnar þarna niðri.
— Mér sýndist þú nú búa svo að henni áðan, að
ekki væri hægt að tala um neina sérstaka hlið á henni
hér eftir: rótaðir öllu til, mölvaðir alt og brauzt, sem
fyrir varð, að nauðsynjalausu.
Jón gamli hrökk upp og horfði á þá á víxl stórum
og opnum augum.
— Mölva og brjóta hvað?
— Ekkert, Jón minn, alls ekkert! Við Gisli minn
sitjum hér meinlausir og gjörum ekkert af okkur, og
hérna undir bakkanum eru bein gömlu konunnar efalaust
öll með tölu, og upp á það máttu öruggur dreypa í þetta,
karlinn minn! Og svo rétti Björn honum hálfflöskuna.
Jón gamli gjörði sem fyrir hann var lagt; segir síðan
um leið og hann skilaði fiöskunni aftur:
— Þakka þér nú fyrir alt, Björn minn góður! Mér
þykir vænt um að heyra, að þið hafið sem allra minst
rótað þessum leifum. Hvíli þær í friði guðs og hjálpi
hann okkur öllum saman! En að eg fari nú að hökta
heim!
Svo reisti hann sig á fætur og veitti all-erfitt, tók