Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 68

164
Mærin frá Orléans.
Biskupinn þerraði sarat augun, las upp dauðadóminn
og sagði, að kirkjan gæíi hana í hendur hins 'veraldlega
dóms. En Englendingar voru orðnir alt of óþolinmóðir
til að hugsa um formið, enginn annar dómur var upp
kveðinn, heldur skipuðu þeir böðlinum að taka hana þarna
og flýta sér að gera skyldu sína.
Jeanne hað um að fá krossmark, og Englendingur
einn, sem hjá stóð, batt saman í flýti kross úr tveimur
smáspýtum og fekk henni; hún kysti krossinn og stakk
honura á brjóstið. En munkur sá, sem hafði fylgt henni
og huggað hana, lét sækja handa henni krossmark úr
næstu kirkju og á því hélt hún, þegar hún steig á bálköstinn.
Þar var hún bundin. Munkurinn stóð enn hjá henni, þegar
loginn tók að leika um fætur hennar. Hún bað hann blíð-
lega um að fara burt. En fólkið þyrptist að, til að heyra
síðustu orð hennar, til að heyra hvort hún mundi ekki
ákæra konung að lokum, sem ekkert hafði reynt að hjálpa
henni. En svo var ekki; þar á móti voru siðustu orð
hennar: »Hvort sem eg hefi vel eða illa gert, þá er
konungurinn saklaus; hann hefir aldrei lagt mér nein
ráð«.
En loginn hækkaði og hækkaði.
Munkurinn, sem stóð fyrir neðan bálið og rétti að henni
krossmarkið, heyrði hana enn fremur segja: »Raddirnar
komu frá himnum; þær hafa ekki blekt mig«. Loksins
kallaði hún: »Jesús!« og höfuðið hneig niður.
Tíu þúsundir manna grétu, en ritari Englakonungs
sagði um leið og hann fór burt: »Það er úti um okkur,
því að við höfum brent dýrling guðs«.
Æsingiri var svo mikil, að menn þóttust sjá alls konar
jarteikn; einn sá anda hennar svífa til himins í dúfulíki,
aðrir sáu nafn Jesú skráð í loganum o. s. frv. Merkileg-
ast þótti þó, að þegar allur líkami Jeanne var brunninn
til kaldra kola, þá fanst hjarta hennar óskemt í öskunni,
og mun þetta vera satt. En svo voru Englendingar
hræddir við, að eitthvað sýnilegt yrði eftir af verndar-
engli Frakka, sem hægt væri að tilbiðja, að þeir tóku