Skírnir - 01.08.1909, Blaðsíða 68

260
Vistaskifti.
daginn átti eg að fara, hafði heyrt það ráðgert kvöldinu
áður, og að Þorgerður ætlaði að fara með mig sjálf. Frost-
stirðningur hafði verið nokkurar nætur og aðgerðalítið
hægðarveður á daginn, svo að hlaupið hafði úr ám og
lækjum. Ekkert til fyrirstöðu að komast um sveitina.
Samt var eg hræddur um, að eitthvað kynni að koma
fyrir, svo að eg kæmist ekki af stað. Eg beið þess að
fólkið vaknaði, stytti mér stundir með því að góna á víxl
dt í gluggann og á rúmmarann og á hendurnar á mér,
og skildi ekkert í því, hvað menn gátu sofið.
— I hverju á hann að vera? sagði Þorgerður, þegar
Mn var farin að hugsa til ferða.
— Eg veit ekki, elskan mín, sagði Jon. A hann ekki
a® vera í fötunum s í n u m ? Og væri nú ekki bezt að
fara að flýta sér að leggja á?
Rómurinn var mjúkur. Eg fann að Jóni var hug-
leikið, að hún kæmist af stað sem fyrst — og að engin
stórtíðindi gerðust áður.
— Heldurðu eg fari með strákskrattann í þessum
lörfum? Heldurðu eg riði um sveitina með honum svona
gaulrifnum ?
— Nei, sagði Jón enn auðmýkri. Nei, auðvitað ekki....
Hann Þórður gamli lánaði honum i fyrra sumar------------
— Heldurðu---------? Lengra komst Þorgerður ekki
með svarið við þeirri fjarstæðu. ... Eg verð að taka
sparifötin hans Jónasar litla. Verst að þau skitast út og
kruklast öll.
Og í spariföt Jónasar sonar hennar var eg klæddur.
Og mér var sagt að fara nú að kveðja.
Eg hljóp til fólksins hér og þar um bæinn og út á
tún og kysti það. Eg vissi varla af mér. Jón fann eg
inni í skemmu.
— Vertu sæll, Steini minn, sagði Jón. Hann tók
krónu upp úr buddunni sinni og stakk í vestisvasa minn.
Mundu eftir að taka þetta úr vasanum, þegar þú fer úr
fötunum. En láttu ekki hana Þorgerði sjá það.
Eg kysti hann aukakossi fyrir krónuna.