Skírnir - 01.08.1909, Qupperneq 69

Yistaskifti.
261
Eg var dasaður, þegar við riðum úr hlaði, af fögnuði
út af því að vera áreiðanlega kominn af stað og út af
krónunni. Mér fór að þykja vænt um alt fólkið, sem eg
hafði kvatt. Vænst samt um Jón. Eg lét Þorgerði svona
vera. En eg gat sama sem ekkert hugsað, var í einhverri
sæluvímu. Og það kom sér vel, að Þorgerður talaði nærri
því ekkert við mig alla leiðina fram að Dal.
Ragnhildur var úti á hlaði, þegar við komum þang-
að. Eg stökk af baki tafarlaust. Ragnhildur sneri sér
þegar að mér:
— Nú, þarna ertu kominn, Steini minn! Komdu bless-
aður og sæll og vertu velkominn! En hvað þú kemur í
fallegum fötum. Þ a ð er gainan!
Sama ástúðin í rómnum og sami þýðleikurinn í augun-
um eins og við kirkjuna.
Já, þetta v a r gaman -— hvað sem fötunum leið !
— Komdu blessuð og sæl, Ragnhildur mín, sagði Þor-
gerður. Þarna er eg nú kominn með blessaðan drenginn.
Eg held eg verði nú að biðja þig að hjálpa mér af baki.
Ragnhildur gerði það. Og Þorgerður kysti iiana tvo
kossa — og bætti við þeim þriðja, áður en hún slepti
henni úr faðmi sér.
— Já, hérna er eg kominn með hann, stráið að tarna.
Eg held, að eg sakni hans nú af heimilinu, og mig lang-
aði til að skilja ekki við hann, fyr en þú værir búin að
taka við honum. Þetta er mesta þægðarbarn, þó að margt
megi að honum finna. Og eg hefi reynt af veikum mætti
að innræta honum það sem gott er. Eg er nú ekki mjög
hrædd um hann á öðru eins heimili og hjá þér. En mér
hefði nú líka fallið þungt að vita hann hjá s u m u m.
— Gerið þið svo vel að koma inn, sagði Ragnhildur.
— Komdu með fataböggulinn þinn, Steini minn, sagði
Þorgerður.
Eg leysti frá hnakknum þverbandspokann, sem fötin
mín höfðu verið látin í, og lét hann um öxl mér. Þá
héldum við inn í hús hjónanna, syðst í baðstofunni. Hús-
freyja vísaði okkur til sætis þar á rúmunum.