Skírnir - 01.01.1910, Qupperneq 42

42
Góður fengur.
Jón var lystarlítill á fiskinn og mjólkina og honum
draup ekki orð af vörum. Þegar hann var búinn að borða,
klappaði hann Rúnu litlu á kollinn og fór út. Hann gekk
rakleiðis niður að fjárhúsi, ýtti moðruslinu frá hurðinni
með fætinum og opnaði dyrnar. Kindurnar voru búnar
með heytugguna; þær lágu og jórtruðu. Jón hallaði hurð-
inni á eftir sér og setti spýtu fyrir, svo að hún skyldi ekki
hrökkva opin. — Hann hafði hugsað sér að taka svartan
veturgemling, lítinn en í góðum holdum; hann svipaðist
um og sá að Surtur lá inst inni í kró. Jón gekk hægt
meðfram garðanum til þess að hleypa ekki stygð að fénu;
svo klappaði hann á bakið á Surt. Surtur stóð ekki upp,
hann horfði hissa framan í hann; Jón var ekki vanur að
koma í húsin eftir seinni gjöfina. »Blessuð skepnan«, taut-
aði Jón fyrir munni sér, »þú kæmir ekki nösulbeina úr
afréttinni, ef þú ættir að lifa til haustsins?« Hann tók í
vinstra hornið og beygði sig yfir snoppuna, — gráu augun
loguðu í dimmunni og heitan andardráttinn lagði upp í
vitin á Jóni.
»Eg hélt að þú værir kominn með kindina*. Björg
leit inn í skemmuna og sá að Jón var að hlaða byssu-
hólkinn sinn. »Þú ætlar þó ekki niður að ós rétt einu
sinni?«
»Mér hefir dottið það í hug«. Jón þjappaði hamphnoð-
unni niður i hlaupið.' »Eg gat ekki fengið af mér í svipinn
að taka Surt litla; hann lá og jórtraði, skinnið; eg vildi
að minsta kosti lofa honum að hafa matfrið«.
»Það er orðið alt of seint að fara á veiðar í kvöld,
blessaður«.
»Helst er að eitthvað kynni að vera á kreiki í ljósa-
skiftunum«, — Jón spenti upp gikkinn og athugaði, hvort
púðrið væri komið fram í pinnann, — »og mig órar fyrir
því, að eg komi ekki slyppur heim í þetta skifti*.
»Þig hefur órað fyrir því á hverjum degi núna sein-