Skírnir - 01.01.1910, Qupperneq 43

Góður fengur.
43
asta hálfa mánuðinn; þú slítur skónum þínum, annað gagn
hefur þú ekki af ferðinni«.
»Láttu mig sjá fyrir því«. Jón gekk snúðugt út úr
skemmunni. »Eg veit ekki betur en að það sé selskinn i
skónum, — og hún hefur stundum hjálpað upp á pottinn
þinn, byssuskömmin«.
»Eg ætlaði ekki að álasa þér; ogþað veit hamingjan,
að eg vildi óska að þú yrðir fengsæll í kvöld; en eg hef
lofað börnunum að þau skuli fá að borða kjöt á morgun«.
»Það skulu þau líka fá«. Jón setti upp vetlingana,
kastaði byssunni á öxlina og hélt af stað niður að ós.
— Skuggi hoppaði í kringum hann af kæti.
Það er góð hálf rníla frá Selinu og niður að ós. Veg-
urinn er fallegur og einkennilegur; rétt fyrir utan túnið
er mjó hraunbrík — svartar steinsnyddurnar stungust upp
úr fönninni — svo taka við sandar, breiðar öldur og mel-
hólar á stangli og í smáþyrpingum. Gnípufjöll loka vestr-
inu — þau voru mjallhvít nema stöku þverhnípi, þar sem
aldrei festi snjó. Jón gekk niður með ánni; hún var lögð;
ísarnir voru með bláum svellglærum; fyrir handan ána
lokast útsýnið af lágum hálsum. — Á heiðum sumardegi
eru Grnipufjöllin heit og blá, áin tær og lifandi, hafið opið
og bjart, sandarnir svartir og túnið hvanngrænt; þá er
fallegt í Selinu. — Nú lágu allir þessir litir undir fönn
og haflð var grátt af kulda.
Jóni sóttist vel gangurinn; hann var rétt að kalla kom-
inn niður að ós. Þar var áin auð á að giska hundrað
faðma. Jón var fyrir löngu búinn sjá, að það lá enginn
selur uppi á skörinni; hann hægði á sér — því nær sem
hann kom hafinu, því vondaufari varð hann, og hann kveið
fyrir að standa augliti tii auglitis við algjörð vonbrigðin.
Konan hans sagði alveg satt, hann hafði órað fyrir ein-
hverju happi á hverjum einasta degi seinasta hálfa mán-
uðinn og altaf komið tómhentur, hann hafði dreymt fyrir
því — og hjátrúarfullur var hann, hann skoðaði það sem
bendingu að Surtur vildi ekki standa upp, þegar hann tók
í hornið á honum. — Jón gekk út á skörina. Engin skepna