Skírnir - 01.04.1913, Qupperneq 85

Ritfregnir.
181!
Erlingr) hefla ok beið liðs s í n s« (o: Erl. heflar til að
taka mesta ganginn af skeiöinni). Svo heldur Heitiiskr. áfram:
»Þá sá Ólafr konungr, at þeir Erlingr sóttu eftir
mjök, . . . hann sá, at liðsmunr mikiil myndi vera,
ef þeir1) mætti ö 11 n í senn liði Erlings. Þá lót
hann kalla skip frá skipi, at menn skyldn síga láta
seglin, ok heldr seint, en svipta af handrifi, ok var svá
gört. Þeir Erlingr fundu þat. Þá kallaðiErlingr:
»S ó þ é r«, s e g i r h a n n, »a t nú lægir seglin þeirra ok draga
þeir undan oss«. Lét hann þá hleypa ór heflunu m2 *)
s e g 1 i á s k e i ð i n n i (þ. e. »slá við öllu segli«s), til að auka
ganginn); gekk hún fram brátt4 5). Ólafr konungr
stefndi fyrir innan Bókn; fal þá sýn milli þeirra,
Síðan bað konungr leggja (þ. e. fella alveg) s e g 1 i n o k
róa fram ísundþröngt, erþarvar«. Þar gengur Er-
lingr í greipar konungi. Hafði hann siglt langt fram úr öðrum
skipum sínum á skeiðinni og bar konungur hann ofurliði, áður enn
hin skipin komu til liðs við hanu. Þar fjell Erlingr.
Hjer er auösjeð, að Ólafr kouungur lætur skip sin h á 1 s a6),
þegar hann gerir þau orð milli skipanna, að menn skuli »síga
láta seglin . . . en svipta af handrifi«. I því tvennu
var h á 1 s a n fólgin, að lægja seglið að ofan og svipta af rifi
að neðan. Sagan gefur sjálf í skin, hvað Ólafi gekk til, er tiann
ljet hálsa. Hún segir, að hann hafi sjeð fram á, að liðsmunur
*) Svo Olafsscigurnar i Fms. og Plat. og Kristianiu útgáfan 1853.
Hkr. sleppir þessn orði.
2) Svo Heimskr. og Ólafssögurnar (Kria 1853 og Fms.); í Flat.
stendur h ö m 1 u (rangt).
s) Svo stendur og í Fagrsk. og helgisögu Ólafs.
4) Hjer bæta Ólafssögurnar (Kria 1853 og sú í Fms.) við: frá
(h j á) öðrum skipum.
Alveg sams konar er frásögn Sverris sögu nm það, er þeir Magnús
konungur Erlingsson og Erlingr skakki eltu Sverri árið 1179 (Fms. VIII,
82.-83. bls., Flat. II. 563. bls.). Skip það, er Erlingr jarl stírir, geng-
ur kraðar enn bin skipin, og þegar það er nærri búið að ná Sverri, þá
lætur jarl „h e f 1 a“ (sum hdr. hafa „h e f j a s k v i ð“, sem mnn miður
rétt) og bíður svo hinna skipanna. Þegar svo öll skipin ern saman
komin, þá láta jarlsmenn „s í g a úr heflum“ og sækja eftir sem
harðast.
5) Þetta kemnr og heim við Fagrskinnn og helgisögnna; þær segja.
báðar, að konungur hafi „h á 1 s a ð“.