Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 24

24
sjá, að sörau jarðirnar hafi ekkjert af sjer geíngið, nema
að því eínu, sem orsakast hefir af meðferðinni ?
3?að sem l»jer er gjört að umtalsefni — livað mikiuin
mannafia landbúnaður vor gjeti framfleítt — er auðsjá-
anlega að mestu leíti komið undir graslendi því, sem til
er í laudinu, bæði víðáttu þess og vögstum, og gjæðuin
grassins. Undir Jm' er kominn fjenaðarfjöldinn og ávagst-
nrsemi hans, livað mikið graslendið er, hvursu það
verður notað suinar og vetur, og hvað gjört verður því
tii umbóta; enn eptir fjeuaðinum fer aptur mannaflinn.
Best væri nú, ef fjenaðurinn lijeldi sjer sjálfur að jörð-
unni, að hennar gjæti allt af notið við, og grasið væri
nóg á henni honum til forða, jþví f)á þirftu mennirnir
ekki að gjöra neítt, nema að hirða ávögstinn. Enn ineð
þeím hætti framfleítir landið að vísu ekki mörgum; því
þótt graslendi sje hjá oss mikið og gott, þá gjetur samt
livurki fjenaðurinn hjer hjá oss geíngið sjálfala, vegna
liarðviðranna, nje helður gjetur jörðin, þótt so væri,
framleítt so mikið gras, sem nægir handa miklum fjen-
aði, ef hún er látin sjálfráð. Hjer ber þá að því, sem
mennirnir eíga til að leggja; og er til þess ætlanda,
þegar verið er að tala um, hvað raiklum fjenaði og
mannafla landið gjeti framfleftt, að þeír, sem á því búa
leggi eítthvað fram til ræktunar jörðunni. Jað gjefur
að skilja, að ekki verði hægra að komast af, þótt fólkið
verði fleíra og meíra þurfi fjenaðinn — ef ekkjert er gjört;
því hægast væri það raunar, og mest irði þá búsældin,
ef ekki væri nema so sem ei'un bær í livurri sveít, því
þá gjæti fjenaðurinn leítað firir sjer og þirfti ekki að
leggja sig niður við líttníta haga; enda þirfti þá ekki
að liafa firir að bera á tún, til þess nægur feíngist lieí-
skapur. Enn það má nærri gjeta, úr því sem nú er