Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 31

koniið, og nær leíngur til hennar á vetruin, Jiegar
svellin slá sjer ekki eíns breítt út, og áður. Eíns er
f)ví varið, þar sein lækir og rennandi vötn fljóta ifir, o-g
jeta úr rótina, aö sje farvegurinn dípka&ur, so hann taki
vatnið, verður eíninitt besta graslendiö fiar í kring.
Enn eíns eíkur nú vatnið grasvögstinn— eðurmoldin, fiar
sem henni veítir á, og ekki verður ofmikið af, so að
skjemrai; af fiví er jafnaðarlega grasið mest, þar sem
lægst liggur, kríngum ár og læki, niður af jarðföllum
og utan við skriður, og eínkum Jiar sem jökulvötn ná að
hlaupa ifir öðru hvurju. Með mold og vatni ræktar
jörðin sig helst sjálf; og opt er Jiað innan handar, að
greíða henni gánginn i þessu með litlurn erviðismunum.
Enn er það ótalið, sem hvað mest eíkur grasvögstinn,
og {iað er skjóiið: |)úfurnar eru eíns blessaður tilhún-
íngur í haglendinu, firir {)að afdrep, er grasið hefir á
milli þeírra, eíns og þær koma sjer ílla og eru til
óhagnaðar í slægjunum; í dældum og giljum, er firir þessa
sök lielst grösugt, enn mestallt graslendið, sem liggurá ber-
svæði, eður hátt, eru vindbarðir móar; því hærra scm
liggur, því minna verður graslendið, og grasið smærra,
{)ar til koma mosar, melar og berir klettar, og að likt-
um snjór og jöklar. Með eíngu eíkst grasvögsturinn
meír, að fráteknnm áburðinum, enn með {)ví að auka
skjólin. lljer kjemur að {m', að miunast girðínganna;
og er það af {)eím sannast að seígja, að trauðliga er
neínii annar hlutur, sera undir mönnum er kominn, er
til meíri bóta sje, ekki síður haglendi, enn eíngjum og
túnum. Ekkjert sínir betur, hvursu mikið jarðræktun
vorri er ábótavant, enn að menn kannast varla við
{)etta, og aldreí lagast hún, firr enn vjer föruin að
liafa hugsun á og atorku til, að fara öðru ráðlagi fram í
{>essu, enn almennt er; í girðíngunuin var fólgin aðal-
jarðirkjan forfeðra vorra; það má sjá af gömlu lögunum,
er um eíngan hlut landbúnaðarins láta jafn-fjölrætt;