Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 32

32
þar utn vitna, fremur allri sögusögn, garölögin fornu, setn
enn þá sína sig sjálf; það er aðgjætsiuvert, að þau
Irggja hvað Iielst í móum og á hálendi, þar sem minnstur
er grasvögstur og frjóvsemi. Með þessum hætti hefir
forfeðrum vorum orðið að notutn það sem annars kostar var
til lítilla eður eíngra nota, nje hefir verið síðan. Menn
hafa ímindað sjer, girðíngar þessar væru menjar fornrar
akurirkju; enn hægt er að sjá, að því er ekki so varið; því
bæði eru sviöin, sem garðlögin aftnarka víða hvar, heldur
stór til þess, og Ii'ka óviturlega valin, þar sem jörðin er
hvað ofrjóvsömust og harðhnjóskulegust, og liggur hvað
mest firir næðxngum og gróðurleísi — því eínginn ætlar þó,
að jarðvegurinn sje að öllu leíti umbreíttur orðinn; liggja
garðlögin hvað flest þar á landinu, sem minnstur er
gróður jarðar, og síst var að ætla til kornirkju, eíns og
eru móarnir og heíðarnar í Jtíngeíarsíslu. 3?að er auð-
sjáanlegt, að ímist hafa giröíngar þessar verið til landa-
merkja, eíus og forfeður vorir hafa vanist við í Noreígi,
og eíns og í öðruin löndum er tíðkað, eður þær hafa verið til
varnar, eður með þeím hafa veriö afgirtar liagaspíldur,
eíngjar eður tún; og ekki væri það ábatalaust, að jafn-
vel þær afgirðíngarnar tækist upp aptur, sem minnst
sínist í varið, þar sem eru hagarnir; með því er mart
feíngið í eínu; það first, að grasið eíkst ásamt skjólinu
með girðíngunum, so það verður notað til haga, sem
áður var til eínskis nítt; ef rótað er við jörðinni og
jarðvegnum um velt, sem oröinn er fastur og harðhnjósku-
legur, iosnar hann, og það, sein upp veít, verður betur
lagað til grasvagstar; það annað, að fjenaðarávögsturinn
eíkst, bæði af því grasið er meíra, og af því að með
þessu móti verður því koinið til leíðar, sem ella veítir
torvelt víða hvar, að ávagstarfjenaður og hross sjeu
ekki í sambeít, er veldur því optlega að ávagstarfjen-
aðurinn dregur ekki ljóst, þegar hrossin fá að gánga
um sömu hagana; hann leítar þá og ekki eíns á rás,