Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 62

er eínginn hlutnr jarðirkjunni til annars eíns hnekkis
og Jiessi. 3?ó mun llángárvallasíslu, ef hún er vel
notuð, vera fillilega óhætt með, þó fölkið fjölgi j)ar first
um sinn áþekkt því sem fjölgað hefir nokkur ár núna
að undanförnu; og ef hinar síslur landsins, með betraðri
jarðarrækt, gjætu ekki aukist að fólki eíns að tiltölu og
hún (sem mjer þikja þó mikil iíkindi til), þá er það þó
af sem af er, þar sem hún á hlutinn að; og ef sannað
veröur, að miklu meíra meígi koma í hana enn þar er
enn, þá er líklegt, að viölíkri aðferð, sem jeg ætla til
þess meígi Iilíta og að frarnan hefir li'st verið, ineígi
sumstaðar annarstaðar við koma, og ávegstirnir verða
nokkuð áþekkir.
Ekki er samt til þess ætlað, þó dæmið sje helst
tekiö af girðíngum, þúfnasljettun og áburðaraukníngu — af
því að þctta þrennt verður ætíð aðaluudirstaða jarðirkj-
unnar lijá oss — að þessu verði alstaðar við komið; eður
þó því irði við komið: að ávinníngurinn irði samt ætíð
eíns mikill, eíns og hjer var ráð firir gjört; sumstaðar
verður eínu af þessu við komið, sumstaðar öðru, sum-
staðar öllu, og sumstaðar ef til vill aungu, heldur eín-
hvurju öðru í þess stað; og jeg ætlast því ekki til, að
loðað sje í þessum reikníngi alstaðar, heldur sje hann
lagaður eptir því sem hvurjum stað er samkvæmast.
Ilann er miklu fremur ætlaöur til að vera sínishorn
þess, sem hjer átti að sanna: að livar sem ekki stendur
á verkinu, þar standi, meðan ekki er orðiö þreíngra í
landinu eun enn þá er, ekki so á ávinníngnum, að unnið
sje firir gíg, so að sá, sem verkið hefir fram lagt, þurfi
að fara á vonarvöl ineð hiski sínu. Jó mart gjeti
orðið fundiö að reíkníngnum, má þó so mikið af hoiium
sjá, eíns og ætíð var við að búast, að lijer liagi til viölíka
og annarstaöar í því, að ávinníngurinn fari eptir verkunum.
Enn ef ekki er unuið, gjetur einginn ætlast til ineð
sanngirni, að liann hafi nóg til viðurhalds iífinu, þar