Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 67

67
honum og rífur niöur girðíngarnar, meöan fle/ri gjöra
ekki hið sama; og þó eínn fari aö taka mó, meðan fieíri
gjöra það ekki, þá ér búiö, ef til vili, að liirða hann íirir
lionum, áður hann sje þurr orðinn, því heldur ef leíngur
bíður að draga hann að sjer. J>étta eru sannindi, sein
ekki so fáir hafa reínt, þó skömm sje frá að seígja.
5ar sem þjettbílið er, þar er ervitt að hafa góða stjórn
á, sjaldan hollt að gjöra sig mjög virkinja, enda þó það
væri í því að taka öðrum fram í þ'í eínu sem til góðs
má horfa; því þá fer opt so, að sá sem það gjörir,
hefir alla firirhöfnina, enn ávinnínginn taka aðrir frá
iionum; þessvegna er það so ervitt, þegar aldarliálturinu
er spiiltur oröinn, aö verjast því að draga dáin af sínum
sessunaut; vaninn og eptirdæmin koma ótrúlega miklu
til leíðar, hvurt sem er til ílls eða góðs; það eru til Iieíl
þorp, er ekki tjónkast að hafa kálgarð, firir því að hvur
rætir upp firir öðrum áður enn sprottið er, og heilar
veíðistöður, er ekki verður hirlur fiskur firir stuldum
og óreglu. Landið ber þess hriggilegar menjar, livað
ervitt hefir verið að verja skógana; og það er óvíst, hvurj-
um helst er að trúa — fjöruvagtaranum, eða þeím, sem
er að telja til tíundar fje sitt. Margar þesskonar land-
plágur gánga ár eptir ár, og olla meíri óhamíngju landi
voru, enn jarðeldarnir eður hafísinn; enn því meíri nauð-
sin er á, að fara með þessháttar eíns og aðrar plágur,
og leíta allra bragða í móti þeim; og með sama hætti,
sem jeg ætla að liafa þurfi hönd í bagga með þeím, sem
láta fje sitt horfalla ár eptir ár, af því þeír setja á
óviturlega, so ætla jeg og, að ekki veíti landi voru af,
að lög sjeu til um túugarða og þúfnasljettanir, og þeím
sje so alvarlega framfilgt, að ekki tjái mörgum að skorast
undan að breíta eptir þeím; og sje ekki stærra á stað
farið, enn áskilið var í seínustu lögunum um þetta efni,
sínist mjer, eíns og áður er á vikið, það meígi vinnast
með þeím mannafla, sem nú er á hvurju heímili til sveít-
5*