Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 116

110
virða, að tilgángurinn ér góður, J)ó máttunnn sainsvari
ekki viljanuin, og liann leítar ekki eígin hagnaðar, jní
ávínníngur ritsins var þegar í öndverðu ætlaður bókmenta-
fjeiagi vorn, og á hann af j)essu hvurutveggju skilið, að
nienn greíði gaungu hans eptir megni. j>að tekst aldreí
að rita góðar bækur, eður halda áliti íirir lærdóin til
leíngdar, nema maður jafnt og j)jett gángi áfram ineð
tímanum og aíli sjer, jafnótt og við bætist, hiuna helstu
bóklegra hjálparmeðala um |>au efni, sem hann ætlar að
rita um, og noti {)au með allri ástundan. Jafnvel mestu
gáfuinenn verða að aungu, ef j)eír slá slöku við jm';
vitinu fer hnignaudi og sálin verður skjótt kraptþrota,
eíns og líkaminn, ef hún öðlast cínga fæðu að utan,
helst þar sein til hagar eíns og hjerna, að eínn dagurinn
er öðrum líkur, inaður reínir litið, á við fáa að skipta,
í litlu að standa, og gjetur lítið á sig reínt; andleg ileífö
kjemur að liktuin ifir allt sainan. 5á verða hugmindir
mannsins, sem von er, ærnum mun Ijósari, ef að Ijósin,
sem aðrir hafa kveíkt, er líku voru að velta firir sjer,
bera {)ángað birtu; liinar hálfsofandi hugsanir og til-
iinníngar vakna j)á, þegar við þær er komiö; ótölulegur
grúi hugminda blasir jsá við augum skilníngsins, liann
gjetur valið úr jteíin og samskeítt þær að vild sinni.
Sjerhvur vísindamaður er upp á þettakominn; ella gjetur
liann ekki verið samferða tíð sinni, og verk hans bíða
ætíð tjón af því, sem liann lætur sjer verða áfátt í
þessu efni.
Síra Arni er sá firsti, sem núna í 100 ár hefir haft
j)or til, að láta sjá á prenti eína umferð af ræðum si'num,
og á hann skilið firir það þakklæti ættjarðar sinnar;
j)ví öllum er auðsært, að j)að er lángtum minni vandi,
að láta þessháttar fara með sjer í gröfina, enn að láta
það koma firir sjónir manna, og allra helst að gánga so
frá, að öllum gjeðjist að og ekkjert verði að fundið.
Margar bækur eru og til stórrar nitsemi, [)ó ímislegt