Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 122

122
efnið. Opt birjar lijer ræöan ineð — eður guðspjallið
er sveígt að — eíuhvurri ritiiíngargreín, sein stundum
kaim að eíga nokkuð við f)að skilt, stundum aptur iítið;
og er Iiúu {)á lögð til griindvallar undir alla ræðuna, og
stuiiduin loðað so smásmuglega í orðuin Iiennar, að eín-
földuin veítir torvelt að filgja j)ví, t. a. in. á uppstign-
íngardag. Mestur söknuðurinn verðnr að þessu -— að
ræðuefnið á ekki nógu vel við — á aðaldögum kristin-
dótnsius, t. að m. á skírdag, föstudaginn lánga, páska-
daginn, hvítasunnudag; virðast mjer j>ær 3 síðast nefiidu
eínkum liafa stórlega mistekist. Jeg bið hvurn, sem
nokkuð má ætla upp á tilfiniii'ngar sinar, að freísta, hvurt
hann verður eíus til sinnis, og hvurjum þessarra daga
er sainboðið, þó hann lesi ræðurnar, sem til þeírra eru
ætlaðar — hvurt hann verði hátíðlega sinni farinn, þó liann
fari með ræðuna á páskadaginn eður á hvítasunnudag.
3>egar ekki var nema í einni ræðu talað um kvöldmáltíðar-
sakrainentið, reíð á aö tala first um eðli þess, og þá í
annan stað, hvursu það gjeti búið rnenn uudir digðugt
og guði þóknanlegt líf; er þó þessi ræðan miklu best.
llæðan á föstudaginu lánga er varla annað, enn köld
frásaga; þar átti við, aö tala uin dauða Jesú, og nauðsin
og ávegsti hans. Allur sá kraptnr og liátign, sem fólgiun
er í endurmiiiníiigarhátiðinni uin upprisu frelsarans og
sigur ifir dauðantiin, er öldúngis farinn í páskaræðunni;
þess er líka von, first hún er til þess ætluð, að staðfesta
(nl. nieð skiiiseiiiinni) þá trú, sem endurlausnarinii hefir
gjefið heíininuin, að líf sje til eptir þetta, í stað þess
að láta tipprisu Kristu staöfesta þessa trú, sein hvurs
manns skinsemi er af náttúruimi innrætt. Útleggíngiii
er því næstum öll með þeím liælli, að hún gat eíns vel
leígið eptir heíðinn inanu, cíns og kristinn. 5*ð eru
nægast skiuseminnar algeíngu ástæður firir öðru lífí; og
að þær voru ónógar síndi reinslan best, áður enn Kristur
leíddi t' Ijós lífið og ódauðlegleikann. Ef þessa aöferö