Fjölnir - 01.01.1839, Qupperneq 125

T25
helgi. 5a& er ervilt að koma vel firir samskeítíngunum,
þegarsona er tekinn kafli úrbók. Með ræðurnar ál.sunnu-
dag í föstu og 3. 8unnudag i aðventu, sem teknar eru
úr sömu liókinni, liefir tekist betur; J)ví niðurskipanin
er látin lialda sjer, f)ó miklu sje ur Jieím sleppt. 5a&
eru ætíð Iíkindi tii, að það sje útlagt, í livurri bók sem
er, þegar oröatiltækin eru nístárleg, og eiga illa við
málið, so sem t. a. in. fiar sein í ræðunni á 10. sunnud.
eptir trínit. er lagt út af [)ví, “hvursu að ofsi mannsins
vegsami drottin”; ólíkt er, nokkrnm heföi hugkvæmst, að
taka so tii orðs, ef hann hefði hugsað sig um á íslendsku,
og annarlegt túngumál hefði ekki stírt orðfærinu. Ilvað
því að öðru leíti við víkur, aö leggja út úr öðrum bókum,
gjetur það verið eíns firirhafnarmikiö, og eíns þakkar-
vert, þegar það hefir vel tekist, eíns og að rita upp
úr sjer; og ekki er það áfellisvert, þegar frjálslega er að
því farið. Af þeíin dæmnm, sem talin eru hjer að fram-
an, virðist mjer sjá meíga, aö skipuniuni í bókinni,
vali efnisins og meðferðinni á Jm' er í sumu áfátt. Til
frekari sönnunar hinu síðasta má enn telja nokkur dæini;
er niðurskipunin efnisins opt öðruvísi, enn eg vildi vera
láta, þó henni meígi nú koma firir með ímislegum hætti;
enn því betri er hún jafnan, sem hún er auðveldari og
greínilegri, og hittir betur á þau atriðin, sein helst eíga
að koma til umtals i hvurt sinn. Enn meíra kveður að,
þegar útskíríng eínhvurs aðalatriðis í trúarbrögðunuin
verður afbrugðin frá því, sem vísindamennirnir koma sjer
saman um, að sje meíuiug ritningarinnar, eíns og t. a. m.
það sein I., 365. sagt er um eðli bænarinnar— eptirhvurju
að hin guörækilega bænin ekki ætti að vera annarrar
tegundar, enn þær bæuirnar, er mennirnir bera livur
fram firir annan. I guðs orði er þó talað um þakklætis-
og lofgjörðar-bænir, af því að sjerhvur uppliptíng lijartans
frá jörðinni til himinsins og til guðs er kölluð bæn, eíns
og líka í faðirvori er fegurst dæmið gjefið. A öðrum