Gangleri - 01.04.1870, Blaðsíða 35

35
fjarskalegur, svo enn fjell mikið af snauðu íólki;
var þá umferð óbærilega mikil af förumönnuin,
einkum við sjávarsíðuna; dó þá fjöldi milli bæja
og týndist á ýmsan hátt; þá gekk líka þjófnaður
og gripdeildir miklar. A Suðurlandi lagði vetur
að með allraheilagramessu með liörkum miklum og
snjóum, Iagði þá Hvalfjörð, svo gengið var af
Hvalfjarðareyri að Klafastöðum, og eigi sá í auð-
an sjó af Skaga á Akranesi um jólin. Fyrir
norðan lagði vetur að með Mikaelsmessu.
1699 hjeldu vetrarharðindin áfram, og það svo
grimm að fuglar láu hrönnum saman við sjó-
inn, frosnir til bana; skóga kól og brotnuðu þeir
fyrir snjóþunga, og fúnuðu og eyddust síð-
an. Marga menn kól þá til bana víðssvegar um
land. Af þessum miklu harðindum hófst nú mann-
dauði, er hjelzt um hin næstu 3 missiri.
1700 var vetur ekki mjög frostharður, en þungur, rosa-
samur og snjóamikill, allt frá Marteinsmessu. Þá
gekk hallæri mikið um allt land, svo margir menn
dóu af sulti, og það þó mest á Suður- og Vest-
urlandi, einkum umferðafólk er safnaðist að sjón-
um að leita sjer bjargar; var þá jetið hrossa-
kjöt, er þá þótti vanvirða mikil, og svo líka hrafn-
ar og allt sera tönn festi á. Vetur þessi var
kallaður „mannskaða vetur“, því á honum er
sagt að drukknað hafi um 400 manns.
(Framh. síðar).
3*