Gangleri - 01.04.1870, Blaðsíða 37

37
og strengdu þess heit að ónáða ekki framvegis J>enna
andanna bústað, en þegar nóttin var liðin, var heitið rof-
ið. Það var að kenna blessaðri sólinni.
Einu sinni var líf og fjör í litla húsinu; það hafði
ekki æfinlega verið svona autt og dauft. í*á voru glugg-
arnir ekki luktir og ekki dyrnar; Ijós og ilstraumar sól-
arinnar vermdu það, bæði utan og innan. íbúar húss-
ins voru ung hjón, er einungis björguðu sjer af hand-
afla mannsins, er starfaði á skrifstofu nokkurri dag út og
dag inn; hann kom aldrei heim á daginn, nema til miðdags-
verðar rjetta svjpstund. Hjónin áttu eitt barn, það var
meybarn og hjet Úifhildur; hún var sannarlegur auga-
steinn foreldranna; það gat heldur ekki annað verið, því
hún var gullfögur, blíð og hugsunarrík; svipur hennar
var einhvern veginn svo hátignarlegur, og sakleysi henn-
ar speglaði sig svo dásamlega í ljóraa guðs ímyndar.
Pegar faðir hennar kom heim á daginn örmagnaður af
hita og þunga starfa síns, varpaði hann meybarninu á
knje sjer, og honum fannst eins og nokkurs konar ó-
sjálfráð lífskröptug endurnæringar dögg vökvaði hjarta sitt.
Úlfhildur litla var opt að stauta út í blómgarðinn;
henni fannst allt í kring um sig vera svo stórkostlegt;
trjen komu henni fyrir sjónir eins og þau gnæfðu við
hitnin, og hana langaði til að skoða blessaða sólina í
lúkuin sínuin. Hún ímyndaði sjer að slík ógrynni blóma,
sera í garðinum voru, væru hvergi nema hjá sjer, og að
hún að eins heíði orðið fyrir þessu láni. Sjóndeildar-
liringurinn var ekki stærri enn laufskáli hennar. Hún
hreiðraði sig í blómunum frá morgni til kvölds, og veiddi