Gangleri - 01.04.1870, Blaðsíða 38

38
aumingja fiðrildin; hön tíndi sjer blóm, fíila og sóleyjar,
og knýíti það saman að gamni sínu.
Tímar Iiðu fram, og allt í litla hósinu fór eptir
venjulegri rás, hósið var skrautlaust, eins og hvívetna
J>ar sem fátækt situr að völdum, en það var hreinlegt
og viðkunnanlegt, það var eins og allt, hátt og lágt,
ylmaði af þrifnaði og reglu. Það var einungis ofhiti
sumarsins, sem var óþægilegur; það var lágt undir lopt-
palli, svo hitinn náði þvf ineir að verka; gluggarnir voru
þess vegna opnir, og ílugurnar streymdu inn í húsið, og
áreittu húsbóndann, þreittan og sveittan, og þetta jók
ekki alllítið veiðifýsn hennar TJlfhíIdar litlu, — hún drap
aumingja ílugurnar hrönnum saman.
Faðirinn barðist hraustmannlega fyrir velferð konu
sinnar og barns, iðni hans var nærri dæmalaus. Móðirin
gjörði sitt til; hún vann af kappi án möglunar; skap-
ferli hennar var að nokkru leyti frábrugðið mannsins,
ekki eins Ijúfmannlegt og fagurt, en engu að síður gjörði
hún sjer far um að reika ekki á vegi dyggðarinnar og
sannleikans.
Nú kom haustið, og yls sólarinnar naut ekki leng-
ur; geisladýrð hennar fölnaði dag frá degi, og flugurnar
hurfu burt að mestu leyti. Úlfhildur litla gat ekki á
heilli sjer íekið; hana vantaði eitthvað. Ilún gat ekki
fengið af sjer að drepa þær fáu flugurnar sem eptir
voru, heldur stráði hún í þess stað sykri og sætinduin
á gluggana, og hafði svo ósköp gaman af að sjá þær að
jafn Ijúffengum snæðingi. Nú kom veturinn, snjóbreið-
an sveipaði blómgarðinn, dyrnar voru lokaðar, flugurnar
voru horfnar, og Úlfhildur litla varð nú að vera inni, og
gjöra sig ánægða með að virða fyrir sjer hið rjúkandi