Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Qupperneq 73

73
þeir til um kaupakosti; þá feldi porkell sig mjög við rœðuna
og vildi saman draga kaupið. Halldór dró þá heldr fyrir þeirn, enn
þeir sóttu eftir því fastara, og þar kom um síðir, að þess var firr
er þeir gengu nær. Halldór dró málið þangað til hann vissi, að
þeir menn mundu koma, er hann hafði sent eftir, og jafnvel á minni
enn tveimur stundum gátu menn verið komnir af 5 bœjum, frá þvi
sent var á stað frá Hjarðarholti; er því hér rétt meining í öllu. „í>á
mælti porkell: sér þú ei, forsteinn frændi! hversu þetta fer? Hall-
dórr hefir þetta mál dregit fyrir oss í allan dag, enn vér höfum
setid hér at hégóma hans ok ginningum; nú ef þér er hugr á
landkaupi, þá munum vér verda at ganga nærr. þ>orsteinn kvadst
þá vilia vita sinn hluta; bad Halldórr úr skugga ganga, hvárt hann
vildi unna hönum land-kaupsins. Halldórr svarar: ek ætla at ecki
þurfi at fara myrkt um þat, at þú munt kauplaust heim fara i kveld.
f>á sagdi porsteinn: ek ætla ok ecki þurfa at fresta því, at kveda
þat upp er fyrir er hugat, at þér eru II kostir hugdir, þvíat vér
þykjumst eiga undir oss hærra hlut fyrir lidsmunar sakir; er sá
kostr annarr, at þú gerir þetta mál med vild ok haf þar í mót vin-
fengi várt; en sá er annarr, at sýnu er verri, at þú rétt naudigr
fram höndina ok handsala mér Hiardarholtsland. Nú þá er J>or-
steinn mælti svá framt, þá sprettr Halldórr upp svá hart, at nistin
rifnadi af skickiunni* 1, ok mælti: verda mun annat fyrr enn ek
mæli þat, er ek vil ei. Hvat mun þat? spyrr |>orsteinn. Bol-exi
mun standa í höfdi þér af enum vesta manni ok steypa svá ofsa
þínum ok újafnadi. J>orkell svaradi: petta er illa spád ok vænt-
safnadist saman fé Ólafs hvort sem vetr (»vedr«, hndr. neðan rn.) voru betri
edr verri. þat var á einu hausti, at í því sama holti lét Olafr bœ reisa
ok af þeim vidum, er þar voru höggnir í skóginum, enn sumt hafði hann
af reka-ströndum«. Nú er sú breyting komin á þetta alt, að Hjarðar-
holtsland er nú orðið nær alt skóglaust. Selveiði er þar nú engin og
laxveiði er nú orðin þar lítil. það sýnist í fljótu bragði næstum ótrúlegt,
hvað ýmsu hér á landi er aftr farið síðan á sögutímunum; eg hefi í und-
anfarandi Arb. til nefnt nokkur dœmi um skógana.
þrjár merkr af skíru silfri, eftir þá gildandi silfrverði, myndu jafn-
gilda svo sem 728 kr. kr. í vorum peningum.
1) Beader: »at rifnaði nisting skikkjunnar«, og getr það verið fullt
eins rétt, sbr. Vígaglúms. s. 1881, bls. 24, þegar Glúmr hafði tekið
dálkinn úr feldinum, segir hann við Vigdísi: »ok vil ek at þú saumir á
nisting«; nisting er hér líklega saumuð lykkja; í dönskunni er enn haft:
»at nœste sammem, þ. e. að sauma eða festa (nista) saman. þar sem Laxd.
segir, að nist löng voru á skikkjunni, þá mun það vera sama og »tyglar«
= skikkjubönd (líklega með skúfum eða knöppum á endunum), sjá Fomm,
s. 7. bls. 201: #hann (Sigurðr) var svá búinn at hann hafdi blár brœkr ok
skyrtu, ok möttul á tyglum at yfirhöfn, hann sá nidr fyrir sik, ok hafði
hendrnar á möttulsböndunum, lét stundum upp á höfut sér, stundum
lét hann af«, sbr. og 6., bls. 348, um Brandörva: #hann var í skallats-
kyrtli, ok hafdi yfir utan skallatsskikkju, ok hafði skikkjuböndin uppi á
höfdi sér, medan hann stikadi léreptit«.
10