Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1933, Blaðsíða 20

20
dásamlegum litbrigðum eftir skúrum og skini sólar; er með dökkblá-
um, fjólubláum, rauðgullnum blæ, allt eftir áhrifum þeim, er falla
á hann. Hann er líka spámaður Rangárvallanna; ekki er þerris von
um sláttinn, hylji þoka hornin, en belti hann sig, er hægviðri og
góðviðri framundan.
Af turnum hans gefur líka mikla útsýn yfir mikinn hluta Suður-
landsundirlendis, enda klífur fjöldi manna árlega þangað upp, til að
fá fugla- og flugvéla-útsýni yfir umhverfi sitt.
Örnefni Þríhyrnings mega ekki gleymast. Það er gaman að
þekkja rúnir þær, sem hann er ristur með, og geta lesið á hann eins
og bók. Því birtast hér öll örnefni í honum, sem ég þekki og hef
getað spurt uppi í næstu hreppum, bæði í Rangárvalla- og Fljóts-
hlíðar-landi.
III.
Skriðurnar (1). Svo eru nefndar aur- og Sand-skriður niður-
undan háhorninu vestasta, næstum snarbrattar og gróðurlausar. í
miðjum Skriðum, er hamrabelti, kallað Grjótflekkur (2); ekki ósvipað
grjótflekk til að sjá. Niður-af því er allhár hóll með grasteygingum
að neðan-verðunni, nefndur Grjóthóll (3). Umhverfis hann liggja
Grjóthólsflatir (4) að Fiská, sléttlendar og grösugar. Rauðhóll (5)
er nokkru innar en Grjóthóll, dregur hann nafn af hinu rauða grjóti,
sem í honum er. Niður-af hólnum eru Rauðhólsflatir (6), mest skrið-
ur. Flosatorfa (7) heitir gras- og mosa-torfa hátt uppi í fjallinu,
milli vestri hornanna. Þar eru kindur oft á sumrin, þó torfan virðist
næsta ógrasgefin og um það bil snarbrött. Flosahellir (8) mun, eins
og Flosatorfa, kenndur við Brennu-Flosa. Hellir þessi er í nýpunni
á miðhorninu og verður tæpast eða ekki í hann komizt. í hellinum
á að vera kista mikil, full af gulli. Segir sagan, að Flosi hafi komið
því þar fyrir og mælt svo um, að enginn skyldi í hana komast,
nema hann fyrst væri búinn að ala sig á nýmjólk í 20 ár. Einn
maður kvað hafa reynt það, en var svo bráðlátur, að hann fór þang-
að eftir 19V2 ár. Hann gat líka snúið lyklinum jafnmarga snúninga
og árin voru mörg, en þá stóð allt fast. Önnur sögn hermir, að
öðrum hafi tekizt að opna kistuna, en hún hafi þá, þegar til kom,
verið full af grálaufi. í gremju sinni tróð hann þá vettling sinn
fullan, til þess að hafa til sýnis, er niður kæmi. En er hann hvolfdi
úr vettlingnum, reyndist hvert lauf skínandi silfurpeningur.
Niður-af miðhorninu að Fiská, og inn-af Grjóthólsflötum, liggja
Grentorfur (9). Þar hefir sennilega einhvern tíma verið tófugreni,