Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1933, Qupperneq 64

64
innanborðs, því að sá bátur aflaði allt-af bezt, sem Kolbeinn var á.
Hann gekk tíðum í fjörur, og í þá daga rak oft mikið af fiski. Þegar
hann fann meira en hann gat borið, þá kom hann heim og sagði
frá þvi, sem eftir var. Oft kom það fyrir, að hann bjargaði fé frá
sjó, og varð hann fyrir það vel liðinn; er sagt, að bóndi hafi ekki
séð svo mjög mikið eftir þvi, þótt Kolbeinn tæki sér kind í pottinn.
Hér rétt fyrir innan bæinn er skálmyndaður botn efst uppi í
fjallinu, sem kallaður er Ófœri-botn; dregur hann nafn sitt af því, að
í hann fara ekki, nema einstöku menn, en oft eru kindur í honum á
haustin. Var í gamla daga farið upp úr gjót, sem kallast Fjósagonta;
en af hverju gjótin hefir fengið það nafn, veit ég ekki. í þessum
botni er dálítil grasbrekka og mosi og fjallagrös; var um eitt skeið
farið til grasa upp í Ófæra-botn, og voru þá grasapokarnir látnir detta
ofan-fyrir. En svo vildi það sorglega slys til, að maður hrapaði ein-
hverju sinni á eftir grasapoka og kom í tætlum niður. Eftir þetta
voða-slys lögðust niður allar ferðir í Ófæra-botn um margra ára bíl,
enda hrapaði þá steinn úr Fjósagontugjótinni, svo að hún varð ófær
og er enn. Oft sást fé í botninum, og stundum gekk það úti, en
stundum hrapaði það niður á vetrum. Einu sinni sáust 13 kindur í
Ófæra-botni. — Svo var það, að fyrir einum mannsaldri fóru menn
að leita að nýjum vegi í botninn, og tókst það á endanum að finna
hann, en illa gekk þó að ná fé úr botninum. Oft hefir það samt
heppnazt, en stundum misheppnazt, enda hafa menn þráfaldlega
stofnað sér í ógurlega hættu við það. Ég man eftir því, er ég var
drengur, að þá var eitt sinn komið með 2 sauði í bandi ofan úr
Ófæra-botni. Mér eru þessir sauðir svo minnisstæðir, því að þeir
báru langt af öðru fé, enda verður fé gríðar-vænt í botninum. Nú
er fundin sæmilega góð leið í botninn fyrir menn, en það gengur
illa að reka fé úr honum. Hefir nýlega verið farið í Ófæra-botn;
voru þá í honum 8 kindur; náðust 4, en 4 töpuðust ofan í hamrana,
og er óvíst um afdrif þeirra.
Hæsti tindurinn hér upp af bænum heitir Þúfuhraunstindur;
dregur nafn af grasþúfu, sem myndaðist á kletti einum, þegar loddan
var hér; er bezt, að ég segi frá síðustu afdrifum hennar. í Þúfu-
hraunstindinum bjuggu allt-af arnarhjón og unguðu þar út á hverju
vori, og var loddan mjög gráðug í lömbin á vorin. Sagði faðir minn
mér, að það hefði verið átakanlega erfitt að búa undir slíkum bú-
sifjum, þar sem hefði verið bæði loddan, tófan og hrafninn. Vanalega
hefði helmingurinn af öllum lambahópnum farið í þessar meinvættir,
og hefði loddan drepið lang-mest. Kvaðst hann hafa verið búinn að
reyna margt til að drepa hana, bæði skot og annað, unz honum