Lögrétta - 01.07.1935, Side 41

177
LÖGRJETTA
178
/
^aforkumál áslendínöa
Hugleíðíngar og tíllögur alþýðumanns,
Síðarí hlutí.
I.
Um stofnun Orkusjóðs íslands.
— Rafyeitulánasjóður. — Orkusjóður. —
Þrír alþingismenn báru fram frumvarp á
Alþingi veturinn 1931 um rafveitulánasjóð
íslands. En frumvarp það leið hlutskifti
þeirra mála, er niður fjellu með þingrofi.
Það gladdi mig að verða var við áhuga
um sjóðstofnun í tilgreinda átt, þótt jeg að-
hyllist aðrar ieiðir um fjáröflun til hennar.
— Nafn stofnunarinnar vil jeg stytta og
breyta því eins og fyrirsögn að framan bend-
ir til (Orkusjóður). — Vjer lifum á breyt-
inga- og framkvæmdatímum. — Mætti svo
skipast síðar að „Orkusjóður“ gæti einnig
hlynt að annari tegund orku, t. d. frá jarð-
hita. — Tilganginn þarf að sjálfsögðu að
skýra í fyrstu grein laga um það efni.
Prumvarpið um rafveitulánasjóð gjörði ráð
fyrir að ríkissjóður vor lánaði greindri stofn-
un allmikla fjárfúlgu í byrjun. (Jeg hygg
auk annara verðmæta 2 miljónir króna). En
hagur ríkisins er svo þröngur, að ekki er
hægt að auka gjöld þess að neinum mun.
Virðist mjer ekki fært að ákveða ríkissjóði
annað beint fjárhagslegt verkefni fyrir orku-
sjóð heldur en e. t. v. einhver útgjöld við
sjerfræðilegar leiðbeiningar um aðalatriði
orkumála og þóknun, t. d, 5 þúsundir króna
árlega, við stjórn orkusjóðsins.
Ef raforkusjóði verða veitt skilyrði til að
eignast verulegar og varanlegar tekjur ár-
lega á hann, þegar tímar líða, að geta orðið
hliðstæður við Landhelgissjóð og Ræktun-
arsjóð og aðra sjóði, er stefna að einhverju
takmarki um heill þjóðar vorrar.
Islendingar munu samhuga um, að hinir
nafngreindu eldri sjóðir bera vitni um glögg-
an rannsóknarhug, framfaraþrá og gætni
þeirra mikilhæfu rnanna, er mörkuðu þeim
form og stefnu, enda hafa sjóðir þeir nú þeg-
ar hlotið tíma tii að veita mikið gagn.
„En nú kvíði jeg fyrir því, þegar þú ert
farinn, og mjer þykir það leiðinlegt, hvað
þið Bjarni Jóns hafið átt í miklum brösum.
Mjer stendur altaf einhver stuggur af þeim
manni“, sagði Gríma.
„Ertu iirædd um, að hann geri þjer nokk-
uð ilt, eftir að jeg er farinn?“ spurði Grímsi.
Gríma svaraði þvi ekki neinu, og hún gaf
honum myndina, þar sem hún stóð i ferm-
ingarkjólnum, að skilnaði til minningar um,
að þau hefðu verið saman.
Það er heillandi og lokkandi og töfr-
andi að sigla meðfram norðurstönd Is-
lands um Jónsmessuleytið i blæjalogni og
bjartri sýn.
Nú blasti þessi stóra mynd frammi fyrir
augunum á vermönnum á „Skálholti“.
Grímsi stóð þar á þilfarinu og gaf þvi
auga, hvernig vikin þokaðist smátt og smátt
saman fyrir sjónum hans. Honum var það
nú ekki sársaukalaust, að hún skyldi
hverfa, og þarna ginu þá hamrarnir við,
þessar tröllslegu gnípur og álfaborgir, og
þessir ógurlegu hraunkarlar gláptu niður
á mennina, þessi smápeð, sem voru að læð-
ast um sjóinn.
Skínandi geislar kveldsólarinnar spegl-
uðust um allan sjóinn, ein endalaus glitr-
andi breiða það sem augað eygði til hafs.
Svartfuglinn flaug í kringum skipið i
stórum breiðum, og' nokkrir hörðu til vængj-
unum á sjóinn og görguðu og stungu sjer of-
an í hinn glitrandi mar.
Vermennirnir voru glaðir og reifir og
sungu við raust:
„Glaðir áfram okkar leið
yfir bláan sæ.“
Með sólarupprás blasti ströndin við eins
og hláleitt hand i austri.
Frh.