Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 62

127
LÖGRJETTA
128
stúlkunnar, en hún ekki haft neitt geð til
þess að aðhyllast Bjarna að neinu leyti. Hefði
þetta orðið til þess, að Bjarni hefði lagt fæð
á hann og ert hann með óviðeigandi orðum
um þennan kvenmann, sem áður væri um
getið, og ekki gæti staðið í vegi þeirra
lengur.
Hann bar það einnig fram í rjettinum, að
hann hefði ekkert hugsað út í það, hvað
bylta þessi kynni að verða Bjarna háskaleg,
og að hann hefði haft geð í sjer til þess, að
skora Bjarna á hólm, upp á líf eða dauða,
að fornum sið, ef það hefði ekki fyrir löngu
verið numið úr lögum og þessi heift og stygð
og gremja, sem hann hefði lagt á Bjarna,
stafaði af grun um það, að hann hefði beitt
illri meðferð ástmey hans, og veitt henni
eftirför að næturlagi. — Og þegar hann með
fáum orðum drap á andlát þessarar stúlku,
viknaði hann svo mikið, að hann kom engu
orði upp fyrir rjettinum og varð æstur í
skapi. — Málið varð flókið, og sýlumaður
varð að beita bæði lægni og hörku, til þess
að komast að því sanna í þessu máli, og
hvort að Bjarni hefði átt þar nokkurn hlut
að máli, að flýta fyrir dauða þessarar ungu
stúlku. — Eina manneskjan, sem nokkuð var
hægt að byggja á í þessu efni, var Ingveldur
Jónsdóttir, ráðskona Björns Bjarnasonar for-
manns. Gríma hafði látið senda eftir henni
undir eins, daginn eftir að hún veiktist, og
Ingveldur hafði ekki yfirgefið hana meðan
hún lá.-----
Þegar Ingveldur kom fyrir rjettinn, var
hún bæði beygð og brotin. Að vísu gaf hún
þær upplýsingar, að Bjarni hefði verið drykk-
feldur, og hrottamenni við vín, og slarkfeng-
inn á danssamkomum, þá um veturinn, og að
hann hefði mikið sózt eftir ástum Grímu.
Þegar komið var að því, hvort henni væri
það nokkuð kunnugt, að Bjarni hefði veitt
stúlku þessari, er um var rætt, eftirför í
myrkri, eða á annan hátt verið nokkuð vald-
ur að veikindum hinnar látnu, og hvort að
þessi kvenmaður hefði trúað henni fyrir
nokkru leyndarmáli þessu viðvíkjandi, þá
gugnaði Ingveldur algerlega, við að þurfa
að vinna e i ð að slíkum framburði. Hún
misti þá algert vald yfir skapsmunum sín-
um, hrópaði til guðs, og fjell í öngvit.
Eftir það varð Ingveldur svo veik, að
henni var hlíft við því, að þurfa að koma
optar fyrir rjett í þessu máli.
Dómurinn hljóðaði á þá leið, að Grímur
Brandsson ætti að taka út hegningu í Reykja-
vík, alt að þriggja ára fangelsisvist..........
Góði faðir!
Jeg býst við að þessi fregn komi yfir þig
eins og reiðarslag. Þig hefur víst aldrei órað
fyrir því, að neinu leyti, að sonur þinn yrði
öðrum manni að bana. Og nú getur þú hug-
leitt það, hver ósköp það eru, sem yfir mig
hafa dunið hjer í víkinni í vetur.
Jeg geng í berhögg við lögin, og fregnin
um þennan atburð skellur yfir fólkið eins
og blóðrigning.
Jeg veit að jeg baka ykkur foreldrum
mínum mikla sorg með þessu framferði, sem
jeg get ekki gert fulla grein fyrir í þessu
stutta brjefi, og jeg bið þig, faðir minn, að
reyna til þess, með fullum kjarki, að hugga
mömmu og leiða henni það fyrir sjónir,
hvernig í málinu liggur.
Það var yfirsjón mín, þegar jeg kom heim
í fyrra, að leyna þig því, að jeg feldi ástar-
hug til ungrar stúlku hjer í víkinni. Jeg drap
aðeins á þetta við mömmu, og eins og þjer er
kunnugt, var hún altaf á þeirri skoðun, að
jeg mundi ekki sækja neina gæfu hingað
vestur.
Stúlkan var fátæk og umkomulaus, en
einstaklega góð og elskuleg og falleg í mín-
um augum, og nú iðrast jeg sárt eftir því,
að jeg hafði ekki þann manndóm í mjer,
að fara með hana heim til ykkar, að hverju
sem það hefði dregið.
Þegar jeg kom hingað vestur í vetur, barst
mjer sú fregn, nokkrum stundum eftir að
jeg steig á land, að stúlkan mín væri dáin.
— Hún stóð þá uppi og var jarðsunginn á
laugardaginn fyrir páska.
Jeg stóð yfir moldum hennar hryggur og
beygður og úr mjer genginn að öllu leyti,
og það sárasta þótti mjer í þessu efni, að