Lögrétta - 01.01.1936, Qupperneq 78

159
LÖGRJETTA
160
Ennþá fjarri.
Þeir lögðu upp í feril feðra sinna
með fullan vilja að eignast þessi lönd,
sem engum hafði hepnast enn að vinna;
þá heftu tíðast forlaganna bönd,
sem vildu halda lengra fram en lágu
hins liðna tíma flóknu veganet,
þar sást þó einn og einn af þessum smáu
en ótalmörgu lengja þau um fet.
En þótt þeir yrðu að lúta þessum lögum:
að leggjast hver í feðra sinna val,
þá fórnar æskan öllum sínum dögum
í undirbúning þess, er verða skal,
en er þeir vilja víkja því úr skorðum,
sem var og er í gæfu sinnar leit,
þá glottir Skuld að eiðum þeirra og orðum
og einskisvirðir þeirra strengdu heit.
— Þeir litu enn þá lífið björtum augum,
hver löngun þeirra fæddi dýrleg heit,
sem skópu styrk í anda og orku í taugum,
sem eldi og stáli á skildi þeirra reit
þau hvatarorð, sem engum skyldi hlýða
að einskisvirða, og spara sína dáð:
þeir skyldu hver og einn með öðrum stríða,
þá yrði kanske marki þeirra náð.
Þeir hófu starfið allir einum huga
og alt að þeirra vilja gekk í bráð,
þeim virtist ljett hvert vald að yfirbuga,
þeim virtist opin leið að hverri dáð;
þeir sáu opna alla þessa heima,
sem enginn hafði nema dreymt og þráð;
nú var það líf, nú var þá hætt að dreyma,
nú var að lokum marki þeirra náð.
Þá hvíslar einn, sem aftarlega stendur
og enganveginn neitt af hinum ber:
Þið vitið að jeg á þær þessar lendur
því uppástungan komin var frá mjer,
en fyrir ykkar fylgd í mína þágu
þið fáið reyndar hver sín þurftarlaun;
svo verð jeg ykkur vernd í stóru og smáu
og veiti styrk í hverri lífsins raun.
Hún fór um liðið líkt og sinueldur
hin lævi blandna hugsun þessa manns:
Nei, ekki hann, hví ætti jeg ei heldur
að eignast gæði þessa fagra lands.
Svo vissi ei neinn hver var hann þessi eini,
sem vakið hafði þennan frændaríg,
þeir fóru að kasta einn að öðrum steini
og allir hugðu á stríð og bræðravíg.
Svo tíndust þeir í burt í allar áttir
og enginn skeytti neitt um hinna kjör.
Þeir urðu loks á yfirborði sáttir,
því allir höfðu jafna sneypuför.
Nú sjást þeir einn og einn á seinagangi
og engum þeirra virðist bregða hót
þótt allir vindar æði þeim að fangi
og iljar þeirra skeri klaki og grjót.
Nú verða þeir að berjast hörðum höndum
við hrjóstrin, þar sem kræklulyngið grær,
og vita enga leið að þessum löndum,
sem lágu forðum rjett við þeirra tær.
Nú sjá þeir aðeins ösku og hrundar borgir
og ýmsum þeirra blæða dauðasár.
— Svo felur eilíf þögnin þeirra sorgir
og þeirra höfgu næturvökutár.
Pjetur Benteinsson,
frá Grafardal.
A rústunum.
Það vekur þjer sár og sorgir,
að sjá þínar hrundu borgir
og lönd þín í rústum liggja,
en lítil tök á að byggja.
— Þinn harmur er hugarvilla,
þín hugsun sje fyrst að stilla
ölf þau, sem öllu granda
og æða til beggja handa.
Mörg töp verða til að kenna
tök, þeim sem aldrei renna,
en meta að mistum sigri
mátt sinn og bit í vigri;
sem kunna sinn harm að hylja
og herða sinn eigin vilja,
sem leggja sitt líf að veði
í leit sinnar æðstu gleði.