Óðinn - 01.01.1925, Blaðsíða 12

12
ÓÐINN
bættri verslun og samgöngum til lands og sjávar.
Landbúnaðinn vildi hann efla með aukinni ræktun
landsins, og var vongóður um það, er þúfnabaninn
kom til landsins, að þar myndi vera eitt af þeim
hjálparmeðulum, sem að verulegu og fljótu gagni
mætti koma ásamt öðrum jarðyrkjuvjelum. Verslunina
vildi hann bæta með aukinni samvinnuverslun bænda
og annara og bættum samgöngum, t. d. á landi með
fljótvirkari flutningatækjum en hestavögnum. Hafði
hann kynst bifreiðum erlendis, áður en þær fluttust
hingað, og hafði trú á því, að þær mættu hjer að
gagni koma, í það minsta sem fyrirrennarar járn-
brauta. Sýndi hann að hugur fylgdi máli með því, að
vinna að öllu þessu með eigin framkvæmdum. Þannig
lagði hann mikið í kostnað til þess að bæta og prýða
sem mest eignarjörð þeirra hjóna; gerðist forgöngu-
maður samvinnustefnunnar á Fljótsdalshjeraði og
lagði fram fje í flutningabifreið, með fleiri bændum,
sem hefur gengið eftir Fagradalsbrautinni. ]ón var
ötull talsmaður þess, að sú braut yrði lögð, þegar
deilan stóð um það hjer austur frá, hvort leggja ætti
akbraut frá Seyðisfirði um Fjarðarheiði eða frá
Reyðarfirði um Fagradal.
Ekki var ]ón neinn sjerstakur vinur aðflutnings-
bannsins, eins og það er framkvæmt. Fanst það
kenna mönnum ólöghlýðni og lögbrot. Hins vegar
var honum ánægja í því að fá sjer glas af góðu víni
með kunningjum sínum, á meðan það var leyfilegt.
En aldrei neytti hann víns svo að á honum sæi, kunni
að stilla því við hóf sem öðru í framkomu sinni,
enda hafði hann það alt af lítið um hönd. En berast
kom fram hið eðlilega glaðlyndi hans og kýmni,
þegar hann var þannig á meðal kunningja sinna eða
í ferðamannahóp ríðandi á góðum fáki, því að hann
var góður tamningamaður og kunni því góð tök á
fjörugum hestum.
(Jm langt skeið hafa Egilsstaðir verið með allra
fremstu heimilum þessa landsfjórðungs. Hafa bæði
hjónin lagt fram sína góðu krafta til þess að »gera
garðinn frægan«. Er sú jörð nú vart þekkjanleg eins
og hún lítur nú út, frá því sem var, er þau komu
þangað. Hafa þau verið ágætir gestgjafar og mjög
vinsæl af heimamönnum þeirra. A meðan fólk var í
ársvistum, var það spakt á Egilsstöðum. Er líklegt að
börn þeirra haldi í horfið, því að »sjaldan fellur
eplið langt frá eikinni*. Eru slíkt sannkallaðir land-
námsmenn, eins og ]ón í Firði kemst rjettilega að
orði í eftirmælum eftir ]ón, sem breyta óræktarjörð
niðurníddrí í höfuðból og láta eftir sig mesta auðinn,
sem fæst hjer á jörðu: mörg, efnileg, vel uppalin og
Holger Drachmann.
mentuð börn.. Ætti saga þessa lands að geyma nöfn
slíkra manna miklu frekar en ýmsra, sem vilja kallast
skáld, af því að þeir hafa hnoðað saman éinhverju
ljettmeti, sem þeir kalla skáldskap.
Auk sinna eigin barna ólu þau hjón upp nokkur
fósturbörn. Einnig hefur Ólöf móðir Margrjetar verið
hjá þeim og farið vel um hana í ellinni. Er hún nú
90 ára að aldri, en er samt allern og les gleraugna-
laust á bók. Hún er vel minnug enn, enda greind
og mesta myndarkona að upplagi. Hefur Margrjet
ekki þurft langt að sækja atgjörvi sína.
Seinustu ár æfinnar var það mesta ánægja ]óns
að tala við vini og kunningja, er að garði bar, en
þeir voru margir, og láta lesa fyrir sig blöð og tíma-
rit. Með því móti fylgdist hann vel með í dagskrár-
málum þjóðarinnar, enda hjelt hann fullri dómgreind
til æfiloka.
Hann var sæmdur Dannebrogskrossi fyrir alllöngu
og nú fyrir stuttu hinni íslensku Fálkaorðu. En ]ón
var of yfirlætislaus til þess, að halda slíkum vegtill-
um á lofti, þótt manna best ætti hann skilið allar
opinberar viðurkenningar.
Eins og áður er fram tekið, þá andaðist ]ón 9.