Óðinn - 01.01.1925, Blaðsíða 13

Ó Ð I N N
13
P. E. Lange-Miiller.
júlí s. 1. eftir stutta legu. Var hann jarðsettur í ný-
girtum grafreit á fögrum stað heima á Egilsstöðum.
Húskveðju flutti sjera Þórarinn Þórarinsson á Val-
þjófsstað, en við gröfina talaði sjera Guðm. Asbjarn-
arson fríkirkjuprestur, sem jafnframt vígði grafreitinn.
Svo mikið fjölmenni fylgdi Jóni til grafar, að slíks
munu fá dæmi til sveita á landi voru. Var þó besti
þurkur á nýslegna töðu manna, en slíkt ljetu menn
ekki letja sig. Var auðsjeð, að hjer var verið að
fylgja til grafar vinsælum hjeraðshöfðingja í þess orðs
bestu merkingu.
Margrjet lifir mann sinn og heldur áfram búinu
með aðstoð barna þerrra. Er hún enn ern og ellin
lítt farin að vinna á henni, þótt hún sje eðlilega farin
að lýjast og þegar búin að inna af hendi mikið og
þarft dagsverk. Mun minning þeirra Egilsstaðahjóna
lengi lifa á Austurlandi, því að »orðstírr deyr aldrigi
hveims sjer góðan getr«.
Rangá í október 1924.
Björrt Mallsson.
I.
Stóðu eikur tvær
alblómgaðar
hjer í mannlífs mörk.
Lengi litfagrar
limar út breiddu;
nú er eftir ein.
Segið þjer, ef sáuð
saman hjer valin
meiri máttartrje;
meiða svipfegri?
Hlúði hvort öðru,
hlífðu smáviði
fögur og friðarsæl.
Hætt var skarð höggvið,
helft er brott fallin;
því er mikils mist.
Grúfa grátviðir;
gleðina horfna
herma hnípin blóm.
Hvílir þöll fallin,
þars hún áður
litfríð limar bar.
Ber þó ræktaður
reitur fegraður
vitni um það, sem var. —
Styðji nú eik, þás
eftir stendur,
herrans máttug hönd,
hlífi lamaðri.
Þá er enn eftir
Egilsstaða
helft af prýði,
þótt hin sje fallin.
Vaxi enn meiður —
Velli prýði —
hlynur slíkur
hvar hinn stóð áður.
Það mun hag bæta
og hauðrið prýða,
og hann glögg stíga
»Hvítra spor«.!) —
Sigfus Sigfússon skáld og þjóðsagnafræðingur 1) Inóíánar í Ameríku kalla hin ræktuðu lönd Norðurálfu-
kvað eftir Jón Bergsson; manna: „Hvítra spor“.