Óðinn - 01.01.1925, Blaðsíða 23

ÓÐINN
23
Henrik Ibsen (á yngri árum).
Vakna, vakna! Dagen ströymer frisk og frid.
Vakna, vakna! Soli lær i lund og lid.
Fuglar syng og tirlar, og himlen er so blá.
So vakna, vakna alle dá, ti! arbeids gá!
LýÖháskólanum í Voss, 5. jan. 1923.
Þorsteinn Þ. Viglundsson.
Sl
Noregsför glímumannanna.
Hjer á undan er sýnd mynd af flokki glímumanna, sem
hjeðan fór í vor til þess að sýna í Noregi íslenska glímu. A
leiðinni út glímdu þeir í Þórshöfn í Færeyjum og var tekið
mjög vel. J. Patursson hjelt ræðu fyrir þeim og íslandi og á
eftir var sungið „O, guð vors lands“. Líka hefur komið fregn
af glímusýningu þeirra í Bergen og var þar fjöldi áhorfenda.
J. Blytt kaupmaður hjelt þar ræðu fyrir íslandi. A eftir var
glímumönnunum haldin veitsla í samkomuhúsi Ungmennafjelag-
anna í Bergen og flutti J. Lavik ritstjóri ræðu fyrir íslandi, en
J. Blytt kvæði til glímumannanna. — Halda þeir svo förinni
áfram til og frá um Noreg, suður til Oslóar, norður til Þránd-
heims og víðar. — Formaður fararinnar er Jón Þorsteinsson.
„Úh, — mjer er svo kalt“.
Hátt gnæfir kofi einsetumannsins fremst á fjallsbrúninni.
Langt, langt fyrir neðan liggur þjóðbrautin. Þúsund vegfar-
endur streyma fram og aftur eftir götunni. Þeir líta upp til
kofa einbúans en hrista höfuðin, því að brekkan er brött; þeir
nenna ekki að klifra upp hlíðina eða treysta sjer ekki.
í kofanum býr gráhærður munkur. Bleikar sem dauðinn eru
kinnar hans, en augun eru skær sem stjörnur himinsins. Hann
starir inn í blámóðu ókomins tíma. Hann skygnist niður í
myrkhyl liðinna alda.
Munkurinn situr við borðið og skrifar. Bækur og blöð
liggja í kringum hann. Þykkir bunkar af handritum sveigja
óhefiað borðið. Stórir staflar af prentuðum bókum standa á
gólfinu. — Veggirnir eru fóðraðir myndum. Skógar og fjöll,
fossar og ár hanga á þilinu. Dýrlingamyndir — myndir af
munkum og sköllóttum kirkjufeðrum skreyta veggina.
Munkurinn situr og yrkir. Hann kveður dýrðaróð um dýr-
linga og einsetumenn — um gráhærðar nunnur og krúnurak-
aða kanúka.
Munkurinn hættir að yrkja. Hann leggur frá sjer pennann
og lítur yfir myndirnar. Augun staðnæmast við eina þeirra.
Hún er af klaustri. I nótt málaði hann myndina, — í morgun
festi hann hana upp á vegginn.
Munkurinn situr og starir á myndina.
Klaustrið stendur á grösugri sljettu. — Múrarnir verja það
fyrir hávaða heimsins. Turnarnir gnæfa við himin. Burstirnar
teygja sig upp móti heiðblámanum — upp móti hásæti drottins.
Morgunroðinn glæsir skýin og glugga klaustursins. Rúðurnar
Ijóma sem logandi eldur. Omur kirkjuklukknanna hljómar yfir
sljettuna. Hundráð munkar krjúpa á knje og lofa drottinn.
Sólin hellir ljóssins veigum yfir turna klaustursins. Þjófurinn
sefur og dreymir nóttina. Verkamaðurinn vakir og erfiðar.
Munkurinn fastar og refsar sjer fyrir syndir Adams-barna.
Sólin er hnígin. Kvöldroðinn faðmar turna klaustursins.
Uglurnar bregða blundi. Þrestirnir þagna, sofna og dreyma
daginn. Hundrað munkar krjúpa á knje og biðja drottinn. —
Hundrað munkar hneigja höfuðin og hrópa á miskunn guðs.
Englunum fjölgar. Munkarnir fæðast og deyja.
Munkurinn situr og starir á myndina hljóður og hugsandi.
Roði færist í bleikar kinnarnar. Heilagur eldur brennur úr
augum hans.
„A morgun sæki jeg blessun páfans".
Það er barið að dyrum. Munkurinn hrekkur við. „í dag
hef jeg ekki tíma til að sinna þjer“, hugsar munkurinn, — en
hann hlustar og þegir.
Hurðin er opnuð. — Ung stúlka gengur inn í klefann. Hún
er yndisfögur. í svipnum er bárnslegt sakleysi. Hún er feimin
og fitlar við fellingarnar í kjólnum sínum. — Hún nemur
staðar — stendur og starir á munkinn. Hún þegir, en brosir
og roðnar.
Munkurinn krossar sig. — „Satan í ljóssengilsmynd", hugsar
munkurinn, „vík burt hjeðan". En tungan breytir orðunum.
Munkurinn segir: „Fáðu þjer sæti“.
Stúlkan horfir í kringum sig. — Enginn stóll er í herberg-
inu nema þessi, sem munkurinn situr í. — Stúlkan roðnar.
Glampa bregður fyrir í augunum. Hún gengur til munksins.