Óðinn - 01.01.1925, Blaðsíða 31

ÓÐINN
31
sem kvæntur er Guðrúnu elstu dóttur þeirra hjóna. an. — Óska vinir þeirra þess, að þau megi róleg
— Dvelja þau Kristján og Valgerður áfram í góðu njóta efri áranna, eftir ávaxtaríkt og vel unnið
yfirlæti í Múla, og munu eigi hyggjast að flytja það- æfistarf. Kr. J.
Þorsteinn Guöbrandsson
bóndi á Kaldrananesi.
Hann var fæddur á Kaldrananesi í Strandasýslu
25. apríl 1858. Foreldrar hans voru Guðbrandur
Sturlaugsson Einarssonar, sem sumir kölluðu »hina
auðgu* og bjuggu
þeir hver fram af
öðrum alla sína bú-
skapartíð í Rauðseyj-
um á Breiðafirði, en
móðir hans var Sig-
ríður Guðmundsdóttir
Arasonar Jónssonar
frá Reykhólum og
bjó hann á Kald-
rananesi.
Guðbrandur bjó
fyrstu búskaparár sín
á Kaldrananesi, en
þegar Þorsteinn var
fjögra ára gamall
fluttust foreldrar hans
að Hvítadal í Dalasýslu og bjuggu þar til æfiloka,
en þegar þau fluttu að Hvítadal, fór Þorsteinn í
fóstur til Arna Guðmundssonar bónda á Kaldrana-
nesi og konu hans Önnu Guðmundsdóttur móður-
systur Þorsteins. Hjá þeim var hann þangað til 1880,
að hann giftist eftirlifandi konu sinni Svanborgu Guð-
brandsdóttur, sem var ættuð og upp alin í Norður-
Þingeyjarsýslu.
Þau byrjuðu búskap 1881 í Vatnshorni í Hróf-
bergshreppi, en fluttust þaðan vorið eftir að Kaldrana-
nesi og bjuggu þau þar til 1895. Þá fluttu þau sig
að Bjarnanesi, sem er lítil jörð en næsti bær við
Kaldrananes og bjuggu þar í 15 ár. Þau veittu því
heimili forstöðu í 29 ár eða til vorsins 1910, að þau
færðu sig alfarið að Kaldrananesi til dóttur sinnar
og tengdasonar. Börn eignuðust þau eigi önnur en
þessa einu dóttur Margrjeti, sem er gift Matthíasi
Helgasyni búfræðingi og búa þau á hálfu Kaldrana-
nesi með mikilli prýði eins og þau gátu lært af hinu
sjerstaka prúðmenni sem Þorsteinn var, bæði sem
bóndi og í öðrum efnum. Og til stjórnsemi á heimil-
inu og alls hreinlætis þurfti dóttirin ekki að leita
lengra eftir lærdómi en til móðurinnar.
Þorsteinn gaf sig fremur lítið að alþjóðarmálum, en
var því staðfastari í fylgi við þá, sem honum líkaði
við og hann treysti, enda fylgdist hann vel með í öllu
því sem gerðist í þeim efnum. I málefnum hjeraðsins
ljet hann heldur ekki mikið á sjer bera og tranaði
sjer aldrei fram í
vegtillur, en reyndist
í sveitarstjórn, sem
öðru, ráðhollur og
samvinnuþýður eins
og hann kom jafnan
fram í hverju, er
hann lagði lið sitt til.
Hann var hið mesta
ljúfmenni í allri fram-
komu, glaður í lund
og einkar trúr við
sitt starf.
Eitt af störfum
þeim, er hann gegndi,
var að hann hafði á
hendi kirkjuhald Kald-
rananeskirkju í mörg ár og töldu yfirboðarar hans
þar það verk svo vel af hendi leyst, að betra yrði
ekki á kosið frá neinni hlið sjeð.
Utan heimilisins vann hann talsvert á síðari árum
— eða meðan hann bjó á Bjarnanesi — að versl-
unarstörfum við kaupfjelagið á Hólmavík og kom þar
frám, sem annarstaðar, hinn samvinnuþýði og að-
laðandi maður, er reyndist báðum málsaðilum jafn
hollur og trúr.
Þegar á heimili hans kom, blasti við manni sið-
prýðin, reglusemin og hreinlætið í hverju sem var,
og einhverri þeirri alúðlegustu gestrisni átti maður
að mæta þar, þó víða sje góð í því hjeraði. En það
var alúðin og glaðlyndið hjá húsbóndanum, sem
yfirgnæfði.
Af því að Þorsteinn vildi ekki lifa í ágreiningi við
aðra, mun það hafa stafað, að hann fluttist frá eign
sinni á Kaldrananesi að Ðjarnanesi. Kaldrananes er
stór og erfið jörð til sjós og lands. Þar var oft fjór-
býli og lengi 4 bæir. Og eins og gerist þar sem svo
Þorsteinn Guðbrandsson.
Svanborg Guðbrandsdóttir.