Eimreiðin - 01.01.1896, Side 27

27
degi, er hann nái að geisa fram í öllu sinu veldi og ryðja miskunnar-
laust úr vegi öllu, sem fyrir verður, eða troða það undir fótum.
Milli flokka þeirra, er hjer eru taldir, er aldrei vopnahlje, orrustan
geisar án afláts dag og nótt. Vopn þau, sem beitt er, eru dagblöðin,
og eru þau engu miður skæð en bitnr brandar og byssur hlaðnar, þótt
eigi sje beinlínis lífinu hætta búin í þeim hernaði. A degi hverjum
sveitast blaðamennirnir blóðinu við að ryðja úr sjer skömmunum og
ónotunum hver í annan, og á nóttunni smella prentvjelarnar þeim með
ymjanda og gauragangi á pappirinn, svo þær með morgunsárinu geti
dreifzt inn á hundraðþúsund heimili og æst og rótað upp i hugskoti
mánna hatri og vægðarleysi gagnvart mótstöðumönnunum. Þau gefa
aldrei svo mikið tóm, að ládeyða verði i skapi manns, heldur vekja
öldurótið jafnharðan aptur, er lægja tekur öldurnar. En allt þetta um-
stang vekur, eins og nærri má geta, líf og fjör, og á, meðal margs
annars, góðan þátt í að framleiða óróa þann og æsing, er einkennir
stórbæjarlífið.
Sjerhver af þessum flokkum hefur sitt málgagn, er vægðarlaust og
einstrengingslega ber fram sinn málstað og aldrei situr sig úr færi, er
sjá má höggstað á mótstöðumönnunum. Hægrimenn birta kenningar
sinar í »Berlingatíðindum« og »Avisen«, en vinstrimenn andmæla
þeim skörulega í »Politiken«. Hófsmennirnir leggja út á djúpið i
»Dannebrog«, en jafnrjettismenn ganga i »Social-Demokraten«
hinn voðalegasta berserksgang móti yfirvöldunum, eignarrjettinum og
yfir höfuð öllu bæði i jörðu og á, Má þvi nærri geta, að þegar öllum
þessum blöðum og mörgum öðrum lendir saman í eina bendu i arg-
vitugum skömmum og hnakkrifrildi, þá er lagið á. Pá er Hafnarbúanum
dillað, því það er hans líf og yndi.
Pað er kjördagur.
Frá þvi árla morguns eru menn á ferli til að undirbúa allt til orr-
ustunnar. Pað er eins og einhver rosi og umhleypingur sje í loptinu,
eins og einhver órói hvili yfir öllu. Pessi óróablandna kyrð er fyrir-
boði snarprar orrahriðar, eins og lognmollan er fyrirboði þrumuveðurs-
ins. Menn eru að sækja i sig veðrið.
Næst undanfarna daga hafa blöðin, af hverjum flokki sem eru, ekki
talað um annað en kosningarnat. Pau aka saman öllum sínum skot-
tólum hvert í kapp við annað og láta fúkyrðadrífuna óspart dynja yfir
mótstöðumennina. Hægriblöðin tæma sorpkeröld sín yfir kollana á vinstri-
mönnum og jafnrjettismönnum, en hafa eigi nægileg orð til að lýsa ágæti
fylgismanna sinna og þreytast eigi á að brýna fyrir mönnum, hvílikir
dánu- og dannebrogsmenn þeir sjeu. Enginn á að standa þeim á sporði
að því er gáfur, málsnilld, manngæzku og dugnað snertir. Nái þeir
kosningu, muni það sannast, að innan skamms drjúpi mjólk og hunang
af hverju strái í Danmörku. Pað sje öðru máli að gegna með þessa
byltingamenn. Þar sje ekkert annað en úlfúðin og ósamlyndið, fúl-
mennskan og fantaskapurinn. Formælendur þeirra sjeu ekkert annað en
ærulausir tugthúskandidatar, ómenntaðir uppskafningar, i einu orði sagt
verstu bölvaðir dónar. Og komist þeir að, þá sje ekki að sökum að
spyrja; þá sje úti friður og farsæld, þá sje Danmörk kornin i hershöndur.