Eimreiðin - 01.01.1896, Qupperneq 66

66
Þrjár helgisögur.
(Eptir Viggo Stuckenberg.)
»Drottinn!« sagði sankti Pjetur einhverju sinni við Guð á
hinmum, »mörgu höfum við kippt í lag hjá mönnunum, — en
fjárreiður þeirra, þær eru í eilífu óstandi.«
»Já,« svaraði Drottinn og yppti öxlum, »fjárreiður þeirra, þær
eru handaverk Djöfulsins.«
Sankti Pjetur hleypti brúnum, strauk sig um hökuna og horfði
út í bláinn.
. »Já, það er sjálfsagt ekki til neins að eiga neitt við það,« sagði
hann eptir langa umhugsun.
»Hugsast þjer nokkurt úrræði?« spurði Drottinn.
Pjetur fór aptur að strjúka hökuna.
»En allur sá sægur, sem fyrirfer sjer fyrir þær sakir?« spurði
hann loks í þeim meðaumkvunartón, sem einkennir margreynda
mannvini.
»Þeir,« svaraði Drottinn og brosti um leið eins og stórt barn,
»þeir skulu sitja hjá mjer innan um hina mestu sakleysingja, því
þeir eru í sannleika orðnir eins og börn!« —
Sankti Pjetur gekk í sólskini himnanna og var að tala við
Drottin.
»Það er nýdáin unglingsstúlka,« sagði hann.
»Kom hún hingað?« spurði Drottinn.
»Já, — jeg áræddi það — jeg hleypti henni inn.«
Drottinn leit á hann spyrjandi augum.
»Aræddir?« sagði hann,— »hafði hún syndgað?«
— »Hún var með barn í faðminum.«
Drottinn leit hvorki á Pjetur nje nokkurn skapaðan hlut ann-
an, en stóð stundarkorn þegjandi.
»Það var rjett gert af þjer!« sagði hann loks, eins og sá svarar,
sem á endanum fær af sjer að taka til rnáls, þó engin þörf sje
á svari.
»Drottinn, hún hafði drekkt sjer, — bæði sjer og barninu!«
sagði sankti Pjetur, og stóð grafkyr og mændi á Drottin, — »og
jeg hleypti henni inn!«