Eimreiðin - 01.09.1897, Síða 5

165
og það hefir sínar eðlilegu afleiðingar fyrr eða síðar. Veikin fór
að ágerast og verða fljótvirkari eptir sjóróðrana. Svo kom næsta
haust. Og aptur fór hann í verið; það dugði nú svo sem ekki
annað. En þá stóðst hann ekki mátið, varð að hætta á miðri
vertíð, og hafði nauða lítið upp úr því. En nú var heils-
an farin.
Vorið eptir dó faðir hans. Þá var ekki um annað að gjöra
en »sundra« öllu. Elztu börnin fóru í dvöl — á náð og miskun-
semi góðra manna. Og hin yngri hreint og beint á hreppinn —
sveitarsjóðinn. Ara gekk illa að fá samastað. Hann var orðinn
svo einhæfur til vinnunnar; gat helzt rjátlað við kindur og sótt
kýr og hesta. En það er nú svo sem ekki mikil vinna af fuli-
orðnum manni. Og svona aumingjar þykja ekki til þokka á stáz-
heimilum, þó guðhrædd og kærleiksrík heimili sjeu. Þó hafði
hann samastað að mestu um sumarið. En svo kom veturinn, ja,
þá fór nú að vandast málið. Hann átti nú svo sem ekki meira
en fæðið fyrir sumarvinnuna. Það vissu nú bæði guð og menn,
sagði Grimur á Gili, sem hann var hjá, á niðurjöfnunarnefndar-
fundinum um haustið. Og hann sagðist segja það hreint og beint,
þó að hreppsnefndin gerði þá ráðstöfun að láta Ara vera tíma og
tíma á bæ þennan vetur, þá áliti hann sig undanþeginn að hafa
Ara eina einustu nótt. Oddvitinn ræskti sig, að heldri manna sið,
en hinir nefndarmennirnir tóku upp í sig, en sumir i nefið, en
enginn svaraði Grími bónda, — það var svo sanngjarnt, sem hann
sagði. Og svo var hann efnamaður, og annar stefnuvotturinn í
hreppnum. Hreppsnefndin komst ekki að neinni niðurstöðu með
Ara á fundinum. En ákvað að gera út um það eptir messu næsta
sunnudag. Og þá lofaði Grímur að sjer heilum og Mfandi að skila
Ara, þó helzt væri um seinan.
Strax eptir messu settist hreppsnefndin í stofu og fór að bjóða
Ara upp. Allir bændurnir hristu höfuðin, og nefndin vissi vel,
hvað það þýddi, — enginn vildi taka hann. Og svo geispaði odd-
vitinn, sáran, þungan, langan geispa, og benti á, að hann gæti
látið sýslumanninn dæma Ara niður, ef enginn ætlaði að taka.
hann. Eiginlega væri nú vergangur fólks á móti lögum, þó sumir
hreppar vikju frá því undir svipuðuðum kringumstæðum og hjer
ættu sjer stað, Grími á Gili fannst od^vitinn líta til sin, þegar
hann sagðist geta látið sýslumanninn dæma Ara niður, svo hann
flýtti sjer að grípa síðari setninguna; hjelt það væti hart að hanga