Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 6

ætíð í lögunum með hvað eina. Það næði svo sem engri átt
annað en láta manninn vera tíma og tíma á bæ um veturinn, og
firra hreppinn þannig kostnaði, og manninn frá að vera opinber
þurfamaður, að svo stöddu, — nógur myndi tíminn samt. Og þó
það væri sjer engin minnsta skylda, og hann hefði ekki ætlað sjer
það, þá skyldi hann nú lofa Ara að vera eina viku á útmánuðun-
um. Bændur ættu ekki að vera að raga þetta lengur. Hver og einn
gæti nú sagt, hve lengi hann vildi lofa manninum að vera. Eng-
inn ljeti það vera minna en eina viku. — Jón á Heiði, hrepps-
nefndarmaður, en fátækur, sagðist nú skyldi taka við Ara og iofa
honum að vera einn mánuð. Og svo nuddaði oddvitinn á hrepps-
búum um tökuna. Ymsir buðu viku og viku, oddvitinn sjálfur
tvær vikur, en alveg ómögulegt var að fá nema 18 vikur. En
tuttugu og fjórar vikur voru til vorhreppaskila. Þessar sex vikur
vildi enginn eiga neitt við. Og svo var þjarkað og þjarkað.
Presturinn var ekki frá því að bæta annari viku við sig, ef þessi
eða hinn bætti viku eða hálfum mánuði við sig. En það var
strand. Algert hreppsnefndarstrand.
I þessu kom Þorbjörg i Gerði inn í stofuna. Hún var efna-
lítil ekkja. Atti fimm börn og öll ung. Presturinn snjeri sjer
strax að henni og sagði: »Hún Þjörbjörg okkar telur víst ekki
eptir sjer að lofa honum Ara að vera eina viku i vetur. Og vika
er vika.«
»Jeg held jeg teldi það hvorki eptir sjálfri mjer nje honum
vesalingnum, þó hann væri eina viku hjá mjer. En eptir því sem
jeg hefi heyrt, er það meira en ein vika sem stendur á. Það er
annars meira en meðalskömm til afspurnar, hvernig það gengur
að koma þessum aumingja fyrir. Og það í hreppi sem talinn er
með betri hreppum að efnum. Fátækasti hreppsnefndarmaðurinn
bauð strax að taka hann í mánuð, og oddvitinn tvær vikur, stór-
efnaður maður og ómagalaus. En hinir þrír hreppsnefndarmenn-
irnir, sem eru ríkustu mennirnir í hjeraðinu, geta ómögulega lof-
að honum að vera eina nótt. Einn þeirra ber fyrir, að baðstofan
sín sje svo lítil, annar getur það ekki af því svo stendur á kún-
um hans, og sá þriðji, af því að hann þorir ekki að leggja það á
Eonuna sína, að vera samtíða holdsveikum manni. Hann þorði
samt einu sinni að leggja það á hana, að drekka sjálfum sjer til
skammar, en henni til skapraunar og kvalar, og taka fram hjá
lienni í þokkabót, endemið að tarna! Það er eins og vant er fyrir