Eimreiðin - 01.09.1897, Page 8

168
unum sínum. Honum fjell næsta þungt að þuría að nota sjer
skörungsskap hennar og góðmennsku. Hann sló sjer því á flakk
þetta sumar, og flakkaði víða um Norðurland, hrepp úr hreppi,
bæ frá bæ. Víðast tók fólk honum ósköp vel; það kenndi í brjósti
um þenna aumingja; aumingja, sem engan skyldan átti að; aum-
ingja, sem þessi hryllilega veiki reytti og tætti sundur lifandi;
aumingja, sem öllum kvölum var kvalinn og hörmungum í lífinu;
aumingja, sem átti ekki tilkall til neins á meðal mannanna af þvi
stundlega. Sannvolaðan aumingja, lifandi uppmálaðan krossbera
allrar eymdar og skelfingar, en þó hluthafa i verkum kærleikans
og kristilegum dyggðum, sem svo grátlega fáir skreyta húsdyr sín-
ar með, þegar sannan þurfamann ber að dyrum þeirra.
Að vísu sögðu sumir sveitarráðsmenn, sem vildu láta bera á
lögvizku sinni, að rjettast væri að taka þennan holdsveika mann
og láta flytja hann fátækraflutningi heim á hrepp sinn. En það
kostar nú snúninga eins og annað, og ekkert varð úr því.
Um miðjan vetur kom Ari aptur til Þorbjargar, og dvaldi
hjá henni fram á næsta sumar. Var hann þá orðinn mjög farinn.
Þó hóf hann ferð sína suður um land að austanverðu. Þurfti þá
að fylgja honum á hesti bæ frá bæ. Unnu þá margir til að flytja
hann, þó að nótt væri komin til næsta bæjar, svo þeir þyrftu ekki
að hýsa hann. Fregnin um hann flaug eins og eldur í sinu langt
á undan honum. Sumt fólk var sem á nálum, svo kveið það
komu hans. Það skall hurð nærri hælum í einum hreppi, að
hann yrði ekki tekinn og sendur heim á sinn hrepp aptur. En
þá gaf kona honum hest til fararinnar. Hún kenndi svo i brjósti
um hann. En eptir það var hann ekki eins mikið upp á fólk
kominn. Hjelt hann nú leið sína vestur að sunnan unz hann
kom að Kálfá. Þangað hafði ferðinni verið heitið, til húsfrú As-
gerðar, því þau voru systkynabörn. Var það skömmu eptir mitt
sumar, er hann náði þangað, og var hann þá mjög að þrotum
kominn. Prestshjónin tóku honum með mestu mannúð og hjúkr-
uðu honum á allar lundir. Þau Ijetu hjeraðslækninn skoða hann,
ef ske kynni að hann gæti eitthvað linað sýkina. En hann kvað
engin ráð nje meðul duga hjeðan af, og mundi hann eiga ör-
skammt eptir. Eptir mánaðarveru dó Ari líka hjá þeim hjónum.
Hafði honum hvergi liðið eins vel, sem þar, síðan hann varð
mannaþurfi; enda gerðu þau og útför hans sómasamlega. En svo