Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 13

173
húskveðju og líkræðu, kitlandi og æsandi fyrir syrgjendurna, en
þó afarnístandi og pínandi fyrir ekkjuna og unga dóttur. Svo var
nú ekki búið með það. Flest frjettablöð landsins sögðu frá láti
og æfiferli þessa merkismanns og hörmuðu hann mjög. Kom þeim
þá svo dæmalaust vel saman í sannleikanum og röksemdaleiðsl-
um, að þau endurtóku allt það sama, öll grátstorkin. — Já, það
var hárnæmt samræmi allstaðar: í sveitinni, hjeraðinu, landinu,
blöðunum o. s. frv. Bæði hver einstaklingur og öll þjóðin yfir-
leitt var áminnt um að gjöra hinni eptirlifandi ekkju og föður-
lausu dóttur allt til sóma og ánægju í virðingar og þakklætis skyni
við þann merkismann þjóðarinnar, sem nú væri moldu orp-
inn.----------
V.
Síra Höskuldur Konráðsson var prestur i Kálfárþingum. Hann
var mikill vin Sigurðar heitins, og þá margt gott af honum. Það
var því ekki furða, þó að hann ljeti sjer annt um ekkju Sigurðar
heitins, enda fór hún að öllu eins og hann vildi vera láta. Þegar
hún hafði búið tvö ár á Iðu, brá hún búi og flutti að Kálfá til
síra Höskuldar. Það hlaut að verða umstangsminna, en hafa for-
ráð og umsjá á stórbúi. Það hafði líka einmitt viljað svo til þetta
sama vor, að Þórarinn sonur síra Höskuldar gipti sig. Prestur
sat staðinn ljómandi vel og var ekki aflögufær, en þröngbýlt í
sveitinni; þar vildu allir vera sökum velgengni hennar. Það kom
sjer því næsta vel, að Þórarinn gat fengið jörðina og eins búpen-
ing til leigu, til að byrja með.
Þetta sama vor var Unnur Sigurðardóttir sextán ára. Fólkið
talaði ekki um annað, en hvað hún væri falleg og vel ger um alla
hluti. Alit almennings og tal fór ljómandi fallega af stað með þessa
ungu stúlku. Móðir hennar unni henni hugástum, eins og eðli-
legt var. Og auðurinn var nógur til hvers sem vera skyldi. Það
virtist því svo sem þessi unga mær ætlaði að geysast gegnum gjör-
valt lífið — bæði sitt og annara — með óslítandi gleðihlátrum og
hersöngvum aðdáunar og tilbeiðslu. Sól sælunnar sýndist ómögu-
lega geta formyrkvazt fyrir henni, nema dauðinn sjálfur kæmi til
sögunnar í einveldi sínu. En það var engin ástæða til að ímynda
sjer slíka ijarstæðu. Nei, langt frá! Það eymdi ekki nokkurstað-
ar á gufu eða skýhnoðra á hinum sólbjarta og leipturtendraða fram-
tíðarhimni þessarar ungu meyjar. Allir, sem þekktu hana, dáðust