Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 17

i77
væri vel saman, og er það ekkert undarlegt, því sizt er það efa
orpið, að hún er að ytri sjón kvennkostur mestur og beztur hjer
um slóðir, og jafnvel þó víðar væri leitað. Og ætið hefi jeg unn-
að henni sem ykkur börnunum mínum, síðan hún kom undir
mina umsjá. En dul er í málum hennar, þó fáir viti hjer um
slóðir, og hún geti ekki sjálf aðgert. Hún er af svonefndri »Hlíð-
arætt«. En holdsveiki er kynfylgja í allri þeirri ætt, og megnari
en í nokkuri annari ætt landsins. Hefir fjöldi fólks í ætt þessari
dáið úr þessum hryllilega sjúkdómi, og margt á unga aldri. En
fáum hjer um slóðir er kunnugt um ætt hennar. Skulum við
þvi leynt með fara, svo ekki standi henni tjón af fyrir vorar sak-
ir, þó illt sje til að vita en verði að dylja.«-----
Lengra heyrði Unnur ekki samtal þeirra feðganna. A byrjun
þess hlustaði hún hálfbrosleit og kýmin. Hún vissi sem fleiri að
síra Höskuldur var æfinlega dálítið grobbinn af ætt sinni, þegar
hann var kenndur. Hún hafði heyrt að ættin hennar væri rjett
eins og flestar ættir gjörast, og það fannst henni mjög sennilegt.
Þegar hann fór að tala um kvonmál sonar síns, hljóp ofurlítill
roði í kinnarnar á henni; hjartað sló svolítið tíðara. Það var lít-
ið vafamál, hvort það mundi stefna. Hún vissi, að Konráð hafði
margopt ætlað að segja sjer, að það væri aðeins ein persóna,
sem væri svo verðdýr, að sjer þætti tilvinnandi að lifa þessu auma
og auðvirðilega mannlífi. Og það væri einmitt hún. Engin önn-
ur en hún! En hún hafði æfinlega getað hamlað því, að þetta
kæmist í samhengi út fyrir varir hans. Henni fannst sjer þykja
vænna um hann, en nokkurn annan. En að hann væri samboð-
inn sjer, var það spursmál, sem hún gat aldrei sæzt á. Hann var
drykkfeldur i meira lagi, og staðfestu lítill í öllu ráðlagi. Hún
vildi vera viss um, að vera tilbeðin af öllu því sanna góða og
göfgasta, sem til er í manns hjartanu, áður en hún fórnaði sjálfri
sjer og framtíð sinni á altari hjónabandsins. Hún efaði að Kon-
ráð ætti þessa eiginlegleika til, — og sízt til frambúðar. 1 fyrstu
flaug um hug hennar, að hún skyldi lofa þeim að vera vonbiðlum,
feðgunum. En sjóðandi svall blóðið í æðum hennar, þegar prest-
urinn spurði: »Hver er sú kona, sem þú kýs þjer fremsta af
öllum?« Og Konráð gaf þau svör, að hann hefði ekkert um það
hugsað.— Hann laug! Vísvitandi og af ásettu ráði! Hann lítils-
virti hana og einlægni ástríks föður. Hann var ódrengur!— Hug-
laust úrþvætti! — Hún stappaði fætinum i gólfið. Hann hafði
12