Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 19

179
Hvílík skelfing! Móðir hennar hafði ekki haft kjark til að segja
henni frá þessu. Það hlaut að vera voðalegri holdsveiki í hennar
ætt en allra annara á landinu. Það var auðheyrt á orðum síra
Höskuldar. Já, slikur voði loddi við ætt hennar, að bæði ættingj-
ar hennar og óviðkomandi fólk áleit það skyldu sína, að dylja
hana þess eins lengi og mögulegt væri. Hún brann af hita, ofsa-
hita. Hún varð ákaflega þyrst; en ekkert var við höndina að
drekka. — Jú, það var vínflaska þarna á skápnum. Af hendingu
haíði prestskonan skilið hana þar eptir fyrir einum eða tveimur
dögum. Hún tók hana, hellti í bolla og saup úr honum. Það
var kalt vínið; en hana þyrsti samt enn. Hún hellti aptur í boll-
ann, þangað til flóði út úr honum, og tæmdi hann svo í botn. —
En fyrir eyrum hennar suðaði í sífellu: Holdsveikin, holdsveik-
in! Hún fór að hugsa um, hvernig þeir mundu líta út, sem hefðu
þessa veiki, — hún hafði aldrei sjeð holdsveikan mann — og dæju
úr henni. —• Fyrst þrútnaði hörundið og holdið, menn yrðu blá-
rauðir í andliti, vessasafnið yrði mikið, og af því legði brækju-
kenndan rotnunarþef. Svo færu að koma sár, boldið að smárotna
utan af beinunum, og svo, — og svo — ó! Svo loksins kæmi
dauðinn og gleypti herfang sitt, sem hann hefði verið í mörg,
mörg ár að níðast á. Já, mörg og löng ár hörmunga og skelf-
ingar. Svona hafði það gengið fyrir ættmönnum hennar, — fjölda,
fjölda mörgum, flestum ættmönnum hennar. — — Skyldu þeir
ekki fylgja henni, — vera þarna allt í kringum hana ? Jú, sjálfsagt.
Ó, hvað það var ógnþrungið allt þetta! — En hún sjálf? Já, hún
sjálf! Lá þessi veiki fyrir henni eða afkvæmum hennar? Ja, hvað
annað. — Það var ekki nema von þó presturinn, já allir hræddust
hana. Og fólkið, sem sagði að sjer þætti svo takmarkalaust vænt
um hana, og henni var svo vel við! — álitið það svo dæmalaust
gott, •— en sig sjálfa svo takmarkalaust lánsama. — Ó, hvað allt
já hreint allt gat verið aumt og einkisvirði. — Hún var þó lang —
lang vansælust af öllum mönnum. — Hún hafði engan rjett til að
•eignast afkvæmi — framlengja þessa ætt. — Ó, það var einmitt það
sem presturinn átti við. — — Nei, engan rjett til þess. Þúsund
sinnum nei! Hún hafði enga heimild til að leggja þessa ættar-
bölvun á skyldan nje óskyldan, — einn eða annan. — En — hafði
hún rjett til að lifa? — Rjett til lífsins lengur, — ja, — ja — o--
onei — nei — langt frá! — Tímanleg útskúfun guðs og manna lá
á henni, — það var skylda hennar að---------að — gjöra enda á —
12'