Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 22

Laxarnir skildu fossinn skildu allt. Þeir fengu hrylling í sig
af því, að búa í þessum holdsveikis-lystigarði; þeir brugðu hart
við, hlupu ofan í Langadalsá, ut í fjörðinn og þaðan á haf út, út
um öll höf jarðarinnar, og sögðu bræðrum sínum frá ósköpun-
um. Og svo sagði hver skepnan annari. — Orðrómur íslenzku
holdsveikinnar hljómaði nú um láð og lög og barst í loptinu til
yztu endimarka og afkyma mannverunnar. Ötta og felmt sló yfir
þjóðirnar og stjórnirnar. Ein stórþjóð heimsins tók að leita vje-
frjetta hjá löggjafarvaldinu, — kom með lagafrumvarp inn í þjóð-
þingið. — Um endalokin er allt ósjeð enn þá. Einstöku erlendir
menn fóru að safna fje handa holdsveikis-sjúkrastofnun á Islandi.
Fremst í því gekk íslendingur, sem landið hafði ekki alið upp,
nje haft á »ölmusumoði«. En löggjafarvaldið og fjárveitingarvald-
ið á íslandi mókti og mókti, ljet velta á reiðanum með ró og
hjartaprýði, með nóg gull í fjárhirlzuhandraðanum. fi>að er ódýrt
mannslífið á Islandi!
Snær Snœland.
* *
*
Jafnvel þótt vjer höfum ýmislegt að athuga við framanskráða
sögu, höfum vjer þó ekki hikað við að taka hana til fósturs, eink-
um af því að það er eitt af hlutverkum rits vors, að styðja unga
höfunda, sem eitthvert efni virðist vera í. En ekki viljum vjer
þó láta hana frá oss fara, án þess að láta þess getið, að sú skoð-
un, sem kemur fram í sögunni, að holdsveikin sje ættgeng, er
ekki á rökum byggð, þó hún hafi lengi verið rikjandi. Nú má
álíta það fullkomlega vísindalega sannað, að sýkin er ekki ættgeng,
heldur að eins sóttnæm. En þegar svo er ástatt, er það mjög
eðlilegt, að börn, sem hafa nána umgengni við sjúka foreldra,
sýkist fremur en aðrir, og það hefur orðið þess valdandi, að menn
álitu að holdsveikin væri ættgeng, meðan hinar sönnu orsakir
hennar voru ekki kunnar. Þess vildum vjer og láta getið, að þær
hnútur, sem höfundur sögunnar sendir alþingi íslendinga, eru
mjög ófyrirsynju. Alþingi hefur verið fullljóst, hvílikt þjóðarmein
holdsveikin er, og haft fullan vilja á að stemma stigu fyrir henni,
enda ótvíráðlega látið í ljósi, að það mundi leggja fram nægilegt
fje til sjúkrahælis, jafnskjótt og málið lægi fyrir hæfilega undir-
búið. En engin sanngirni er í þvi, að saka þingið um það, þótt