Eimreiðin - 01.09.1897, Side 28

188
ur auðugs manns. Þessi kvilli hefur einnig komist inn í skólann hjerna
á staðnum, en hefur þar sætt mildri refsingu. Hversu hlægilegt er það
eigi, að refsa sökudólgunum með því, að láta þá einu ári lengur njóta
náðar konungs, nefnilega að láta þá vera einu ári lengur í skólanum og
njóta þar ókeypis fæðu og kennslu. Þetta hefur fyrir skemmstu komið
fyrir einn af skólasveinum, sem er 24 ára gamall og slæpingur hinn
mesti. Jeg vísaði honum brott frá skólanum öðrum til varnaðar, og
urðu allir steinhlessa á því. En jeg verð að víkja aptur til efnisins.
Pað er algengur siður hjer á landi þegar einhver vill ausa óbótaskömm-
um yfir annan mann, að drekka sig fullan og koma svo daginn eptir og
biðja afsökunar. Meðal annara hefur þetta nýlega komið fyrir Jón skóla-
meistara Porkelsson, en eptir þvi sem mjer hefur sagt verið — jeg var
ekki heima þann dag — á hann að hafa komið óvenjulega skynsamlega
fram við það tækifæri. Máske gæti þetta leitt til þess, að þjer hreyfðuð
þvi á sínum stað, að send væri upp tilskipun, er bannaði skammaryrði,
og væri sannarlega ekki vanþörf á henni. Enn er það eitt, sem jeg hef
tekið eptir. Pað er alsiða að venja börnin kornung frá brjósti, jafnvel
vikugömul, þótt eigi tiðkist það allstaðar. Er þá stungið upp í þau hol-
um legg og helt í gegnum hann kaldri mjólk, svo hún rennur jafnótt
út um nefið aptur, en um munninn er troðið ullarlagði til að halda
mjólkinni niðri. Við jarðarför hef jeg sjeð nánustu ættingja hins látna
varpa sjer niður yfir gröfina og gráta beisklega. Mjer var sagt að þeir
bæðust fyrir, og vil jeg ekki neita, að svo kunni að hafa verið. Sorg-
arklæðin voru i því innifalin, að maður hinnar látnu bar svartan háls-
klút, en frændkonur svart bindi um höfuðbúnaðinn, sem nefndur er
skautafaldur.
Jeg var viðstaddur við barnaskírn fyrir 8 dögum siðan kl. 7^/3 að
kveldi dags. Menn korna hjer með börn sin til skirnar hvenær sem
færi gefst, jafnvel um miðja nótt. — Presturinn gekk fyrir altarið, ljet
skrýða sig, og söng því næst 1., 5., 6. og 7. erindi af sálminum:
»Jesús Kristur að Jórdan kom«. Pvi næst gekk hann að skirnarvottun-
um, sem voru 2, karlmaður og kvennmaður. Pau báru bæði barnið til
skírnar og stóðu frammi fyrir innri dyrum kirkjunnar. Presturinn stað-
næmdist fyrir innan dyraþrepið og spurði þau að þessum 2 spurningum:
hvort barnið væri áður sldrt og hvað það ætti að heita, og svöruðu
báðir skírnarvottar. Eptir að hann hafði mælt fram formála um þýð-
ingu skírnarinnar og lagt hendur yfir barnið, kraup hann niður á dyra-
þrepinu, en skírnarvottarnir fyrir framan það, og bað: Almáttugi Guð
o. s. frv. Eptir að hann hafði lesið Faðirvor, stóð hann aptur upp og
gekk að skírnarfontinum, og mælti á leiðinni: Herrann varðveiti þinn
inngang og útgang o. s. frv. Nú stigu skírnarvottarnir einnig inn fyrir
dyraþrepið og gengu að skírnarfontinum. Eptir að presturinn hafði mælt
fram trúarjátninguna, tók hann barnið í fang sjer og jós það vatni, og
endaði loks með hinni venjulegu bæn. Að því búnu tók hann aptur
við barninu af skírnarvottunum, bar það á örmum sjer upp að altarinu,
kraup niður og baðst fyrir karlmaðurinn, sem var skírnarvottur, stóð á
meðan frammi fyrir dyrum og tók þar við barninu af prestinum. Að
lokum var sunginn sálmurinn: »Veit þvi með aldri vöxt og spekt«.
Islenzkan finnst mjer mjög örðugt mál. Það er ekki nóg með að