Eimreiðin - 01.09.1897, Síða 51

211
og hraustur sjer
hvílu búa.
Heyrðu þjer ins hárfagra
Haralds getið? K
muntu því nafni
Noregur gleyma?
Bjóst barnungur
í böðvar rinnnu,
ruddist um ráðsnar
og ríkið festi;
sátu síðan,
sonur eptir föður,
hugstórir hnefar
Haralds að landi.
Liðu langar
ljósar tíðir,
dugur fylgdi og dáð
Dofra fóstrum;
hlógu hátt
við heiði frægðar
grónar loflaufi
Lúfu byggðir.
Liðu langar
leiðar tíðir,
eyddist ætt Haralds
illu heilli,
máttlaus, móðlaus
og minnisvana,
hædd og herjuð
varð Haralds storð.
Þó trúi’ eg enn
að önd hans lifi
og land lifni
lífs til dáða.
Fagna mun fylkir
14