Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 53

2I3
en náhjóð kvað við hverja gátt sem hrafn.
En hrafninn sjálfur skriðinn var í skjól
með skolla og vargi hvar sem hitti ból.
I hverju húsi og koti
var Ijós hvert slökkt og lokað hverju skoti
og sjerhver hundur hafður inn.
— þá fékkstu bænir, mildi Drottinn minn!
I slíku veðri — rjett er tók að rökkva
hinn helga aptan aðfangadag jóla,
var Gyðingur á ferð á öldungs aldri
um Heiðarskóg og nærri miðri mörk,
en Noregs megin, stefnir beint til byggða
frá sænskri lóð og sækir veginn fast;
því meyjunum hann færði fyrir jólin
í fullri skreppu klúta, bönd og tvinna,
til dýrstu jóladaganna og nýárs;
þær þráðu hann, en hvergi hræddar voru,
því aldrei hafði gamli Jakob gleymt
að gleðja þær um jólin, hans var von
eins víst og kvöldsins þess er þá var byrjað.
I slíku veðri . . .
þey þeyl það er rokið
sem þýtur svo í trjánum. — En það ópl —
þar hljóðar eitthvað aptur! Gamli Jakob
hikar sjer því og hlustar öðru sinni.
Nú þegir það en veðrið ærist aptur,
sem yfir þeim sem drukknar drynur foss.
Hann heldur áfram. Aptur kemur hljóðið
og undarlega sker sig gegnum storminn.
»Þar vælir einhver óvættur sem barn, —
sem barn? hver sleppir börnum út í þetta,
það gjörir enginn úlfur sinu jóði.«
Hann kafar enn þá öskufjúk og fannir . . .
Nú gellur hljóð svo hverfur allur vafi,
því hvirfilbylur, sá er þarna þyrlar
snjóstróknum milli stofnanna ber orð,
orð til hans, einstakt orð, og það var nóg.
Hann snýr sjer við og veður nú á hljóðið.